نویسنده: سید سعید زمانیه شهری 

فصل اول سلسله مقالات «مولوی، معلم بلخی، شمس شعر شرقی» – قسمت شانزدهم

به نام خداوند رنگین کمان

خداوند بخشنده مهربان

خداوند مهسا، حدیث و کیان

خداوند یک ملت همزبان 

که این خانه مادری، میهن است

که ایران زمین، کاوه اش یک زن است 

قصه شکار شیر و گرگ و روباه از مثنوی معنوی مولوی:

روزی از روزها روباه و گرگی به قصد شکار همراه شیر قوی و درنده ای عازم کوهساران شدند. آن دو قصد داشتند به پشت گرمی شیر، شکارهای فراوانی را صید نمایند. چون آنان در حد و مرتبه شیر نبوده و چنین لشگری مایه زحمت و دردسر شير بود، شیر ازهمراهی آنان ابا داشت. ولی بدلیل اینکه جماعت بسیار توصیه شده و آن را مایه رحمت میدانند، با آنان همراه شد. آری ماه تابانی‌مثل آن شیر، بودنش در کنار آن ستارگان کوچک نشانه ای از بخشندگی است. خلاصه این گروه همراه شیر، با جلال و دبدبه به جانب کوه راهی شدند. در آنجا یک گاو بزرگ، یک بز وحشی و خرگوشی درشت را شکار نمودند، همه به کمک وجود شیر بود.  آری مسلماً هرکس که با چنان شیری راهی شکار شود، حتماً شب و روز غذایش کباب و روزگار به کامش خواهد بود. پس از آن صيد، گرگ و روباه پیش خود فکر کردند که شیر آن شكارها را به عدل و انصاف بین آنان تقسیم خواهد کرد و نصیب هریک حیوانی خواهد شد. شیر اندیشه آنان را دریافت و فهمید که در دل چه اندیشه هایی دارند و برای پرده پوشی و ردگم کردن چیزی نگفته و به ظاهر میخندید و با خود چنین میگفت: ای رسوا شدگان، در حق من چنین گمان پستی دارید، ای گدایان فرومایه، آنچه شایسته شماست نشانتان خواهم داد.

 مر شما را بس نیامد رای من

 ظنتان این ست در اعطای من

 آیا رأی و اندیشه من برای شما کافی نیست؟ آیا این چنین در مورد من و بخشش من گمان میکنید؟

 ای خرد و رایتان از رای من

از عطاهای جهان آرای من

 ای کسانی که هستی، عقل و اندیشه هایتان از وجود من است، آیا اراده و نظر من برای شما کافی نیست که درباره این موضوع چنین اظهارنظری می کنید؟ 

وارهانم چرخ را از ننگتان

 تا بماند در جهان این داستان 

قطعاً دنیا را از ننگ وجودتان پاک خواهم کرد تا این داستان مایه عبرت جهانیان گردد.

 شیر با این فکر میزد خنده فاش

 بر تبسم های شیر ایمن مباش 

شیر در این افکار بود و آشکارا خنده می کرد ولی تو بر خنده های اینچنین شیر اعتماد نکن. 

مال دنیا شد تبسمهای حق 

کرد ما را مست و مغرور خلق

 به واقع مال دنیا هم تبسمهای حق تعالی است که ما را غافل و فریفته و پریشان کرده است.

فقر و رنجوری بهستت ای سند

 كان تبسم دام خود را بر کند 

 ای مرد بزرگ، مسلماً فقر و رنجوری برای تو بهتر است چون تبسم دام میگسترد و بالاخره تو را در دام می اندازد.

نهایتاً شیر جهت امتحان و اتمام حجت با آن دو، به گرگ رو کرده و گفت ای گرگ کهنسال، تو نماینده من هستی پس این 

شکارها راتقسیم کن و جانب عدالت را نیز در پیش بگیر و نشان بده که چقدر عادل و حق شناس هستی. گرگ گفت: پادشاها! 

چون شما سرور ما هستی، لذا گاو وحشی شایسته و سهم شماست. و این بز متوسط نیز هم سهم من باشد که به اندازه قامت من 

است و بی تردید این خرگوش هم حق روباه است که باب دندان اوست. 

 شیر گفت: ای گرگ چون گفتی؟ بگو

چون که من باشم، تو گویی ما و تو؟ 

شیر گفت ای گرگ چه گفتی؟ یک بار دیگر تکرار کن! یعنی با چه گستاخی و جرأتی این طور حرف زدی؟ بگو ببینم در جایی که من باشم تو با چه جرأتی اظهار وجود کرده و از خودبینی و مایی و تویی دم میزنی؟

 گرگ خود چه سگ بود که خویش دید

 پیش چون من شیر بی مثل و ندید؟

 گرگ سگ کی باشد که در حضور شیر بی مانندی چون من خود را بحساب آورده ابراز وجود نماید؟!

 گفت پیش آ  ای خری کو خود خرید

 پیشش آمد پنجه زد او را درید

 گفت ای خری که برای خود هستی قایل هستی، کمی جلوتر بیا و چون جلو آمد، شیر بلافاصله با پنجه های قوی خود او را درید.

 چون نبودی فانی اندر پیش من 

فضل آمد مر ترا گردن زدن

چون در حضور من فانی نشده و وجود عاریتی و اضافی ات دست نشستی، واجب است که گردنت را قطع کرده و ترا از هستی 

ساقط نموده و از هستی مجازی ات رها سازمت. 

هر که بر در، او من و ما میزند

 رد باب است او و بر لا میتند

 هرکس که بیرون درگاه حق از من و ما دم بزند بی شک مطرود درگاه الهی خواهد بود و به هیچ مشغول است. 

هر که اندر وجه ما باشد فنا 

کل شیء هالک نبود جزا 

هرکس که در ذات ما فانی شود، یقیناً کیفر اشیاء فانی و نابود شدنی برای او مقرر نخواهد شد و جاودانه و ابدی خواهد ماند.

همه جان من محو جانانه شد

به معشوق من، سينه كاشانه شد

و آنكه بر او جان چو جانانه گشت

سينه بر عشقش چو كاشانه گشت

وصف بر او در سخن افسانه شد

مستِ بر او اين دلِ ديوانه شد

ارادتمند شما

خاك پای آستان شما

ادامه دارد…