شهیار قنبری در سال ۱۳۲۹ در یک خانواده هنرمند و هنردوست در خیابان فخرآباد سه راه ژاله که محلی با صفا و خانه های سرسبز و پر درخت و هنوز هم آب قنات مثل اشک چشم در جوی این خیابان روان است، به دنیا آمد.

دوره ابتدائی را در دبستان جهان تربیت که به ریاست دانشمند محترم آقای بنی احمد بود به پایان رسانید و دوره دبیرستان را در کالج البرز گذراند و برای ادامه تحصیل در رشته ادبیات راهی انگلستان شد و در شهر کمبریج به رشته مورد علاقه اش ادامه داد و از آن جائی که به سینما هم علاقه خاصی داشت به خصوص در رشته کارگردانی سینما مطالعاتی نیز نمود.

بعد از مراجعت به ایران در رشته مورد علاقه خود فعالیت را شروع نمود و به طوری که می دانیم در نوجوانی در اطلاعات کودکان آن زمان داستان های کوتاه می نوشت که در مجله به چاپ می رسید و گه گاه اشعار کوتاهی می گفت و چند نمایشنامه مربط به نوجوانان نوشت. بنابراین حالا که دوره جوانی را در برگشت به ایران طی می کرد ترانه سرایی را شروع کرد و در مجله اطلاعات جوانان داستان های توام با طنز و اشعار مختلفی می گفت و به چاپ می رسید کم کم ترانه سرایی را جدی گرفت و اولین ترانه ای که ساخت ترانه معروف « ستاره آی ستاره بود » ولی اولین ترانه ای که از رادیو پخش شد ترانه جالب « دیگه اشکم واسه من ناز می کنه » بود که برای اولین بار قبل از پخش این ترانه با او مصاحبه کردند و راجع به سوژه این ترانه که مضمون تازه ای داشت خواستند توضیح بیشتری بدهد. شهیار گفت تصور کنید یک عاشق پاک و صمیمی و یا یک نفر که در اوج ناراحتی همیشه می خواهد گریه کند و تسکین یابد در این وقت متوسل می شود که گریه کند بلکه آرام بگیرد حالا یک عاشق و یا یک درمانده و امثالهم می خواهد گریه کند که آرام شود و اشک ناز می کند و از چشم پائین نمی آید. شهیار هم چنان به سرودن ترانه های مختلف ادامه داد. وی با دیگر ترانه سُرایان از نظر سوژه و مضمون های تازه و نوآوری که در کار داشت متفاوت بود. می شود گفت که در ترانه خود یک دگرگونی به وجود آورد . وقتی ترانه « بوی گندم »، « قصه دو ماهی»، « جمعه ها» و یا ترانه معروف « حرف » را گفت شهرت خوبی پیدا کرد. وقتی در اوج شهرت بود از طرف مسئول شورای موسیقی از شهیار دعوت به عمل آمد. در شورای شعر و ترانه که اعضاء آن اساتید و دانشمندان و شعرایی چون عماد خراسانی، محمود تفضلی، ابراهیم صهبا، فریدون مشیری، سیمین بهبهانی و یکی دو نفر دیگر بودند، شهیار جوان ترین ترانه سُرای آن روز عضو این شورا برای مدت دو سال بود بدین سو اشعار و ترانه ها را که می بایست اجرا و پخش شود بررسی و مورد تصویب قرار می داد. شهیار ترانه زیادی برای خوانندگان آن روز می سرود و سبک ترانه های او وضع خاصی داشت و تشبیهاتی که شهیار در اشعار خود داشت مورد تائید اساتید قرار می گرفت.

شهیار در بازیگری و کارگردانی سینما:

شهیار اولین بار در فیلم « چهره آشنا‌»‌که به کارگردانی زنده یاد حسن خردمند بود و در پارس فیلم ساخته می شد در نقش یک کودک ۴ ساله شرکت کرد که کارش از کارگردان فیلم جالب بود.

در دومین فیلم به نام « خانه خراب » که سال ۱۳۵۴ که به کارگردانی نصرت الله کریمی بود و شهیار هم نقش جوان اول فیلم رو بازی کرد. در این فیلم علاوه بر نصرت الله کریمی، شهیار، ژاله سام، جمیله شیخی، مرتضی احمدی و محسن مهدوی شرکت داشتند.

شهیار در سال ۱۳۵۵ فیلم « شام آخر » را که خود کارگردانی و فیلمنامه نویس آن بود ساخت. تهیه کننده این فیلم آقای علی عباسی بود ـ فیلم بردار جمشید الوندی و موسیقی متن را واروژان ساخت. هنرپیشگان این فیلم زنده یاد پرویز فنی زاده ـ محمد علی کشاورز ـ ایرن نور کسرائی و چند هنرمند دیگر شرکت داشتند به اذعان شاعرانی مانند اردلان سرفراز، شهیار قنبری با ترانه « قصه دو ماهی » با آهنگسازی بابک افشار به دلیل نوآوری در واژه و مضمون، سرآغاز ترانه نوین فارسی و ترانه مدرن ایران است و او را ترانه سرای نوین ایران زمین می نامند و البته این نکته نیاز به تجمع اکثر کارورزان ترانه نوین دارد هم چون : زویا زاکاریان ـ تورج نگهبان و مسعود امینی خود شهیار در این باره می گوید: قصه دو ماهی میلاد من است. بند ناف ترانه من این چنین بریده می شود.

پس از انقلاب شهیار قنبری با هنرمندانی چون ابی، داریوش، گوگوش، بیژن مرتضوی، لیلا فروهر، حسن شماعی زاده، مارتیک، سیاوش قمیشی، امید سلطانی، شهره، نوش آفرین، منصور، مهرداد آسمانی همکاری کرد.

شهیار قنبری هم اکنون در جنوب کالیفرنیا زندگی می کند.