رسانههای ایران از تداوم اخراج اساتید در دانشگاههای مختلف کشور خبر میدهند. وبسایت خبری «خبرآنلاین» در گزارشی به این موضوع پرداخته و نوشته است که در دو سال گذشته، بیش از ۲۵ استاد فقط از دانشگاه تهران اخراج شدهاند که اغلب آنها دانشآموخته یا کنشگر علوم انسانی هستند.
اخراجها در نیمه راه سال تحصیلی:
این اخراجها در حالی ادامه دارد که سال تحصیلی به نیمه رسیده است. در یکی از آخرین نمونهها، احمد شکرچی، استاد جامعهشناسی دانشگاه شهید بهشتی، در تاریخ یازدهم بهمن ماه ۱۴۰۲ از عدم تمدید قرارداد و اخراج خود خبر داده است.
محسن خلیلی، استاد دانشگاه فردوسی مشهد نیز نهم بهمن ماه سال جاری، بعد از ۱۸ سال تدریس، از دانشگاه اخراج شده است.
چراغ خاموش اخراجها:
وبسایت «خبرآنلاین» تاکید میکند که موارد متعددی در ماههای اخیر گزارش شده که نشان میدهد روند اخراج اساتید با «چراغ خاموش» ادامه دارد.
علیرضا معزی، فعال رسانهای، در واکنش به این موضوع در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «در سریال تراژیک اخراج اساتید، نسلی از دانشگاه بیرون میشوند که منتقد حکمرانی پس از انقلاباند.»
آمار اخراجها در دو سال گذشته:
- دانشگاه تهران و دانشگاه علوم پزشکی تهران: ۲۶ اخراجی
- دانشگاه علامه: ۵ اخراجی
- دانشگاه فردوسی مشهد: ۶ اخراجی
- دانشگاه آزاد: ۱۴ اخراجی
- علوم پزشکی بابل: ۲ اخراجی
- علوم پزشکی ایران: ۳ اخراجی
- دانشگاههای حکیم سبزواری، تربیت مدرس، علوم پزشکی کرمانشاه، مازندران، شیراز، گیلان و صنعتی شریف: هر کدام یک اخراجی
اخراج اساتید واکنش دانشجویان و انتقاد کارشناسان را به دنبال داشته است. در مقابل، برخی از افراد در اردوگاه دولت این اخراجها را عادیسازی و توجیه کردهاند. روزنامه «جامجم»، ارگان مطبوعاتی صداوسیما، در اردیبهشت ماه سال جاری دانشگاه را محلی برای تولید «اپوزیسیون» دانسته و بر ادامه «پاکسازیها» تاکید کرده بود. رئیس دانشگاه تهران نیز مدعی شده بود که قطع همکاری با اساتید به خاطر «مشکلات اخلاقی» است نه مسائل سیاسی.
جذب چهرههای وابسته به حکومت:
همزمان با اخراج اساتید، گزارشهایی از جذب چهرههای وابسته به حکومت به عنوان استاد دانشگاه منتشر شده است.
سعید حدادیان، مداح نزدیک به بیت رهبری، سجاد صفار هرندی، فرزند محمد حسین صفارهرندی، امیرحسین ثابتی، مجری شبکه افق صداوسیما و عباس موزون از جمله این افراد هستند.
شدت گرفتن اخراجها پس از اعتراضات سراسری:
موج اخراج اساتید پس از اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ در واکنش به کشته شدن مهسا امینی شدت گرفت.
اعضای هفت انجمن علمی کشور در بیانیهای ضمن هشدار درباره «اخراج گسترده استادان و برخوردهای امنیتی با دانشجویان» اعلام کرده بودند که «اضمحلال» تدریجی و «در حال حاضر شتابناک» نهاد علم، ناکارآمدی اسفبار کنونی نظام حکمرانی را تشدید میکند.