سرمقاله – نویسنده: شهرداد خبیر: در شماره قبل وعده کرده بودم تا در ادامه مبحث “ابتذال شر” جریان محاکمه آدلف آیشمن را در سال ۱۹۶۱ با کمی شرح و تفضیل بیاورم و بحث را به سرانجامی برسانم در خور، اما همچنان ناتمام و گشوده برای داوری و تفکر خواننده ی مسئول، تا جایگاه تاریخی وجدان خویش را در برابر جامعه ی پر تضاد امروزین ما تعیین کند درست مانند مکالمات افلاطونی که گفتگوی بین سقراط و پروتاگوراس در باره ی مفاهیم و تعریف های فلسفی و انسانی در عین روند استعلایی (پیشرونده) هرگز به نتیجه ای متقن (یقینی) نمی رسید تا بررسی موضوعات کلی انسانی برای قرون آینده با توجه به تغییر انسان و جامعه ادامه یابد.
اما سیر شتابان حوادث دراماتیک در میهن تشنه و خونبارم در ماه گذشته مرا واداشت تا ضرورتا با توقفی کوتاه، سرمقاله را از شکل پژوهش کلی و محتمل به آوردگاه (محل نبرد) به واکنش و مشارکت فردی در برابر وقایع عینی روز که در جریان است تبدیل کنم. بقول هگل، در واکنش به انقلاب کبیر فرانسه در سال ۱۷۸۹، باید جغد مینروا را فرا خواند تا در کثرت و هرج و مرج حوادث بظاهر غیر مرتبط با هم، عنصر عقل و تفکر تاریخی اش را برای تحلیل آنها و پیش بینی آینده بکار گرفت تا نوری بر مسیر تحولات نزدیک جامعه بتاباند.
