به مادرانی که داغ از دست دادن فرزند در دل دارند

نویسنده : شهرداد خبیر

در غصه ی مادران داغدیه ی ایرانی بودم که فرزندانشان را در دوران انقلاب، در راه آزادی علیه ظلم و استبداد و همچنین در سانحه هواپیمایی اوکراین از دست داده بودند که نوشته ای به نقل قول از یک مادر جوان که در انتظار تولد فرزندش بود نظرم را جلب کرد.

گویی تمام مفهوم انسانیت و مبارزه نابرابر انسان برای انجام وظیفه وادامه حیات بشر علیرغم تمام سختیها و نابرابریهای اجتماعی یا محدودیتهای فیزیکی و مادی او، درسخن این مادر، چکیده و بیان شده بود. پس از مادر می آموزیم که چگونه باید دنیا را دید و بخاطر فرزندش افکار مثبت را جایگزین تمام انچه ما را بعنوان اشرف مخلوقات زمین گیر و دربند ضعف و نومیدی می کند، بنماییم. میگوید: فرزندم تو از آنچه فکر میکردم ناز و نیاز بیشتری داری و من طاقتی کمتر. تومثل یک کبوترآرام، زیرآفتاب بام نشسته ای وخیال پرواز درسرت نیست ومن با قلبی بیقرار به زمین قفل شده ام. تودر آسمان آبی ومیان اشعه های زرد پرواز میکنی و من درخانه ای پر از پرده های سیاه و سایه های سیاه اسیرم. تودر کوچه ها آواز می‌خوانی و من پشت پنجره انتظار میکشم. چشمهای توخیره به افق است و چشمهای من چسبیده به گل‌های قالی. دنیای تو به گستردگی پهنای گیتی است ودنیای من بقدر یک کف دست. دیگر نمیتوانم. میخواهم برخیزم و پرده ها را کنار بزنم. پنجره را باز کنم وسایه های سفید را به بیرون برانم. میخواهم سکوت را بشکنم. میخواهم تو بیایی…. بودن یا نبودن توقصه ای نیست که بتوان راحت ازآن گذشت…