نشسته بودم در انتظار اندیشه ای که از دلم برآید سزاوار بهار که هم میهنانم را نیز بسزد! بدرودی به عالم پیر و درود به جهانی آیان (در حال آمدن) و جوان، چون جوانه ای رسته و جهیده از شاخه ای از ستاک درخت هستی و جلوه ای از حضور خداوند اینبار رنگارنگ تر و پر رنگ تر، تا به بصیرت چشمان کم سوی ما یاری رساند و گرمای محبت و عظمت او را بیواسطه ببینیم، اما در غیاب عزیزان از دست رفته و فقر و بیماری و اضطراب در دست و در برابر، پس چگونه؟!
