شهرداد خبیر – در سرمقاله ماه پیش، آنچه را که تا کنون و پس از این، بر ملت ایران رفته و خواهد رفت، در معنی فراگیر سرواژه “انتشال” شرح دادم. اما جهت ممانعت از احساس تلواسه (اضطراب) و تشویش ذهنی ما عافیت طلبان و سبکباران ساحل ها، چشم دوخته بر آسمان و ناشنوا از غرش هائل دریا و بیخبر از “دست و پا زنان و غرقه گان در ژرفای ظلمانی آب”، آگاهانه از معنای اصلی آن پرهیز کردم: هر زمان که انفجاری درگیرد و موج انفجار باعث تلاشی و پارپاره شدن بدنهای انسانهای بیگناه، زحمتکش و شریف گردد، که تا دمی پیش هر یک بازیگر ماجرایی بودند و قصه گوی سرنوشت خود، و خان و مانی داشتند، هیأت شوم و مفهوم مهیب “انتشال” دوباره جان می گیرد…
