نویسنده: شهرداد خبیر – در باب رنجی که از آن “من” نیست و به “دیگران” تعلق دارد سخن گفتن بی نتیجه و واهی است، چرا که هر گفتمانی در این باره بسرعت به کلیشه ختم می شود و گنده گویی سرانجام محتوم آنست. عکاسی هم از این جهت که در معرض سوء استفاده و انحراف بی وقفه قرار دارد در جایگاه متزلزلی به سر می برد و همواره در چنگال منافع قدرت و رسانه سالارها مثل آقای”مرداک” دست و پا می زند. رسانه هایی که به جای پاکسازی باورها و دیدگاه های کور مدام به این تفکر پر و بال می دهند که “جنگ را هرگز پایانی نیست” تا به کرختی احساسات و خونسردی مردم دامن زند. وقتی به مقوله جنگ می پردازی سرانجام به جنگ سالاران می رسی؛ گونه ای از جانوران مذکر که ظاهراً ترشح هورمون تستوسترون وحشیگری در بیضه های درشت شان را با افتخار جایگزین تفکرات انسانگرایانه در مغز کوچکشان کرده اند…
