پیام جوان: رقصیدن، قابلیتی نادر در میان جانداران، که تنها انسانها و طوطیها از آن برخوردارند، ارتباط عمیقی با توانایی تکلم پیشرفته دارد. تحقیقات اخیر نشان میدهد که هماهنگی پیچیده میان دستگاه صوتی و حرکتی که لازمه گفتار است، زیربنای اصلی توانایی رقصیدن محسوب میشود. در واقع، ساختارهای عصبی که امکان تولید گفتار پیچیده را فراهم آوردهاند، به طور غیرمستقیم، قابلیت همگامسازی با ریتم موسیقی و در نتیجه، رقصیدن را نیز میسر ساختهاند.
این ویژگی استثنایی که به “درک ضربان و هماهنگی” معروف است، به توانایی تطبیق حرکات بدن با ریتمهای صوتی اشاره دارد. در حالی که غالب جانداران از این قابلیت محروماند، انسانها و طوطیها به دلیل توانایی منحصر به فردشان در یادگیری آواها و گفتار پیچیده، قادر به انجام آن هستند. این همبستگی، پیوندی ناگسستنی میان مهارت سخن گفتن و هنر رقصیدن ایجاد میکند و آن را به پدیدهای زیستی-عصبی فراتر از یک فعالیت صرفاً فرهنگی تبدیل مینماید.
گفتار انسان مستلزم هماهنگی دقیق و لحظهای میان اجزای مختلف سیستم صوتی از جمله گلو، زبان، لبها و فک است تا اصوات و کلمات به درستی شکل گیرند. مغز برای مدیریت این فرآیند پیچیده و پیشبینی زمانبندی هر هجا، یک ضربان داخلی ایجاد میکند که به عنوان راهنمایی زمانی برای تنظیم تولید صدا عمل میکند. این مکانیسم هماهنگسازی داخلی، که در مواجهه با ریتمهای نامنظم گفتار شکل گرفته است، به طور شگفتانگیزی، توانایی مغز را برای تطبیق با ریتمهای منظم موسیقی و ایجاد حرکات موزون تقویت میکند.
فراتر از جنبههای سرگرمی، رقصیدن دارای اهمیت اجتماعی و تکاملی بسزایی است. حرکت هماهنگ با دیگران حس پیوند، اعتماد و همکاری را تقویت کرده و در طول تاریخ به بقای گروههای انسانی یاری رسانده است. این فعالیت با آزاد کردن هورمونهایی نظیر اندورفین و اکسیتوسین، به افزایش شادی، کاهش استرس و تقویت همدلی منجر میشود. درک این ارتباطات میتواند راهگشای روشهای نوین درمانی برای اختلالات گفتاری باشد و نشان میدهد که رقصیدن پدیدهای چندوجهی است که ابعاد گستردهای از احساسات، تفکر، ارتباطات اجتماعی و خلاقیت انسانی را در بر میگیرد.
