شهرداد خبیر – در اسطوره های کهن ایرانی و یونانی (و سپس رومی و اروپایی)، جغد پرنده ایست زیبا، تنها و مقدس که در روز خواب است و شبها بیدار. به عبارت بهتر، آن هنگام که سیاهی غراب غروب بر آسمان بالهایش را فرود می آورد؛ جغد، این پرنده خجسته، بالهایش را می گشاید، پرواز می کند تا پگاهان، سراسر بکار می کوشد و به نبرد با پلیدان و پلشتی ها می رود تا انسان به آسایش بغنود. آنگاه که سپیده سر زند و چون مرد آسوده برخیزد تا با توان تن و رنج خویشکاری اش، به نیروهای نیکی و نیکان یاری رساند و به خرمی و سر زندگی جهان بیافزاید، بوف تیزبین و بصیر، از تلاش و پرواز باز می ایستد و می آرامد….