ناصر منصوری که از هنرمندان ارزنده موسیقی است در سال 1309 در تهران متولد شد. پدرش استاد ابراهیم خان منصوری است، بنابراین طبیعی است در چنین خانواده ای هنرمند و هنر دوست پسری چون ناصر می بایستی پرورش یافته و از این هنر ظریفه بهره کافی بدست آورد.

وی از همان کودکی علاقه خاصّی به موسیقی داشت و از میان سازهای مختلف به ویولن و یادگیری آن شوق بیشتری نشان می داد زیرا ساز تخصصی پدر هم ویولون بود. لذا با آن ساز بیشتر مأنوس شده بود. ناصر پس از سپری نمودن تحصیلات ابتدائی و دبیرستانی از مدارس، ادیب و شماره یک هدف در خرداد ماه 1330 با اخذ دیپلم کامل متوسط نائل آمد. سپس با کسب موفقیت در کنکور دانشگاه پزشکی مشهد مدت یکسال در آن دانشکده مشغول تحصیل شد ولی به علت اینکه دامنه ی فعالیت های هنری را در تهران بیشتر می یافت به این جهت با وجود اینکه در دانشکده مذکور موفق بود، وقتی که برای گذراندن تعطیلات تابستانی به تهران سفر نمود، از رفتن و مراجعه به دانشکده پزشکی خودداری و در سال 1323 در دانشکده افسری ثبت نام و در سال 1336 فارغ التحصیل و به درجه ستوان دوم نائل و لیسانس خود را از وزارت آموزش عالی دریافت و تا درجه سرهنگ تمامی ارتقاء یافته و سپس بازنشسته گردید.

ناصر از طفولیت یعنی قبل از ورود به مدرسه ابتدایی تعلیم ویولن را نزد پدرش آغاز نمود و در سن 10 سالگی در هنرستان عالی موسیقی (قسمت شبانه) ثبت نام نمود. ریاست مدرسه موسیقی را استاد بزرگوار و ارجمند پرویز محمود و مدیریت آنرا هنرمند شریف و بزرگوار روبیک گریگوریان عهده دار بودند. او ویولن را نزد شخص روبیک گریگوریان تعلیم گرفت.

پس از آن برای تکمیل ردیف ها و دستگاههای ایرانی و کسب فیض از اساتید و هنرمندان موسیقی سنتی نزد هنرمندان محمود ذوالفنون، مرحوم حسین یاحقی و علی تجویدی و مرحوم ابوالحسن صبا رفت و در سن 18 سالگی با کسب موفقیت در امتحان ورودی رادیو به آن سازمان راه یافت و در ارکستر بزرگ استاد ابراهیم خان منصوری و ارکستر مرحوم حسین یاحقی ارکستر محمد بهارلو و ارکسترهای دیگر مشغول بکار شد و با خوانندگانی مانند مرحوم بدیع زاده، مرحوم داریوش رفیعی، در دشتی، حسین خواجه امیری (ایرج) و مرضیه همکاری داشته است. ناصر سنتور را نیز در کنار ویولن تعلیم یافته و در این ساز هم مهارت زیادی پیدا نموده و تعدادی از سازهای دیگر نیز آشنایی دارد.

ناصر چون افسر ارتش بود لذا مشکلات و محدودیتهایی برای شرکت وی در برنامه های هنری وجود داشت ولی بهر ترتیب همکارهای خود را با سازمانهای هنری قطع نکرده و از هر فرصتی برای اجرای برنامه های موسیقی استفاده می نمود. بطوریکه طی سالهای مختلف با تعدادی از رادیوهای شهرستانها مانند مشهد و اهواز همکاری داشته و با اجرای ساز چلو به فعالیّت های خود ادامه داده است. ضمناً کلاس موسیقی پدر را سالها اداره می نمود و تدریس آن را به عهده داشت و پس از فوت پدر تعلیم و تربیت شاگردان را ادامه و از این طریق موسیقی سنتی را اشاعه می دهد.

ناصر دارای دو فرزند است به نامهای نیلوفر و نامدار. خانم ایشان به نام پریوش نیز از هنرمندان موسیقی بوده که علاوه بر تحصیلات کلاسیک در رشته اقتصاد، تحصیلات موسیقی خود را در هنرستان موسیقی ملی آغاز و در رشتۀ آواز اصیل ایرانی فارغ التحصیل شده و استاد ایشان استاد محمود کریمی بوده است. نامبرده علاوه بر آواز، در ضرب (تمبک) و سنتور تحصیلاتی داشته و تخصص یافته و با سازهای ویولن و پیانو آشنایی دارد. بهر حال پریوش منصوری نیز بنوبۀ خود از هنرمندان با ذوقی است که جای داشت در اینجا از ایشان نامی برده شود. ناصر از هنرمندان سنتی است که ردیفهای آوازی را از اساتید مختلف کسب و به خصوص ردیفهای پدرش که به حق کاملترین و مفصل ترین ردیفهاست، شاید تا به حال چنین ردیفهایی تا کنون چاپ و منتشر نشده است و از خصوصیات و امتیازات آن اینست که با شعر توأم می باشند.

در خاتمه امید موفقیت برای ناصر منصوری و خانواده هنرمندشان را دارم تا بتوانند در راه اشاعه این هنر ارزنده ملی مانند گذشته خدمات بیشتری را انجام و توفیق به چاپ و نشر کتابها و ردیفهای پدر بزرگوارشان استاد ابراهیم خان منصوری پیدا نمایند.