نویسنده: شهرداد خبیر

عقاب جور، گشاده است بال بر همه شهر
کمان گوشه نشینی و تیر آهی نیست!
چنین که از همه سو، دام راه می بینم
به از، حمایت زلفش مرا پناهی (رضا پهلوی) نیست (حافظ)

در سرمقاله ماه پیش، آنچه را که تا کنون و پس از این، بر ملت ایران رفته و خواهد رفت، در معنی فراگیر سرواژه “انتشال” شرح دادم. اما جهت ممانعت از احساس تلواسه (اضطراب) و تشویش ذهنی ما عافیت طلبان و سبکباران ساحل ها، چشم دوخته بر آسمان و ناشنوا از غرش هائل دریا و بیخبر از “دست و پا زنان و غرقه گان در ژرفای ظلمانی آب”، آگاهانه از معنای اصلی آن پرهیز کردم: هر زمان که انفجاری درگیرد و موج انفجار باعث تلاشی و پارپاره شدن بدنهای انسانهای بیگناه، زحمتکش و شریف گردد، که تا دمی پیش هر یک بازیگر ماجرایی بودند و قصه گوی سرنوشت خود، و خان و مانی داشتند، هیأت شوم و مفهوم مهیب “انتشال” دوباره جان می گیرد. بویژه انگاه که بکوشند از در و دیوار و سقف فروریخته و ناریخته و آوار«انفجار کرده! » – ریزه های گوش و گوشت و چشم و استخوان هموطن هایت را با مشقت بسیار، جمع آوری کنند تا به بازماندگان حیران از بخت بد و بازی روزگار و سرگشته از فریادهای – من نبودم، دستم بود! -و – بالاخره حادثه پیش می آید!، تحویل دهند؛ آنانی که صبح سرشار از محبت خانواده و آراسته، و با نظم هر روزه، از خانه بدر شدند ولی برای نهار باز نگشتند و خورشتشان در دیگ خوشید (خشکید) و زهر مار شد. شگفتا از کلمه ای که این همه حادثه و رنج و کشتار را در خود “مختصر” کرده!. صادقانه بگویم هرگز فکر نمی کردم به این زودی به آن باز گردم.

می ستایم و نماز (تعظیم) می برم و نیاز (نذر برای بخشش) می آورم به درگاه و یاد و روان آن آریامهر قلبها که از کارزار و نبرد دو عنصر متضاد سخن گفت: تقابل “گوهر درخشان تمدن بزرگ و حیاتبخش شاهانه” با “جوهر سرخ خون افشان وحشت بزرگ ارتجاع سیاه”.
او هشدار داد و پیش بینی کرد: ظهور یک ایدئولوژی مرگ بنیاد و مرگزا و مرگ گستررا – . تنها اندکی نگذشت که کوره آدم سوزی سینما رکس آبادان با حدود 700 نفر مرد و زن و کودک ذغال و اخته از تنفس، با موفقیت کامل طراحان آن، به بار ننگین تاریخ نشست و چشم اندازی را ترسیم کرد تا به امروز و به بندرعباس؛ از تولید پیروزمندانه جنگ و آتش و انهدام و مرگ تا قحط و غلا و فقر و تورم!. براستی این رژیم این همه نقش عجب در گردش پرگار داشت!!. 45 سال بعد گویا برای یادآوری و تنبیه و تنبه دوباره این شهر که مدتها پس از حادثه سینما رکس و مصیبت های جنگ، به زندگی بازگشته بود، فرو ریختن ساختمان متروپل، بعنوان نماد فساد، ناکارآمدی و بی اعتنایی به جان انسانها از سوی رژیم، روی داد تا همچون انفجار قطار در نیشابور، سقوط هواپیمای C-130 ارتشیان و خبرنگاران، و سقوط هواپیمای اکراینی در تهران و … نشانه هایی از آن امنیت جهنمی باشد که محمدرضاشاه با درایت پیشگویی کرده بود، با فریادی به گوش کر و تجسّمی در برابر چشمان کور ما!، راهبرد زمین سوخته و تهی از زندگی را، یکی از ملایان چه روشن بیان کرده! (نقل به مضمون): “جمهوری اسلامی آخرین حاکمیت مقتدر در ایران است که باید تا ظهور امام غایب تداوم یابد و با وصل شدن به آمدن او، حاکمیت را تحویل به صاحب آن دهد؛ در غیر اینصورت آنچه که از ما می ماند « یک سرزمین ویران، یک کشور چند پاره و تجزیه شده و در یک کلام در اصطلاح ادبیات سیاسی ساسانیان، “انیران” نام خواهد داشت؛ یعنی: غربت وبیگانگی ملت ایران در یک زیست بوم کهن ولی خشک و سوخته و سترون که باید با گذرنامه در آن جابجا شد.
دیگری تهدید کرده: “اگر مردم ایران از جمهوری اسلامی روی برگردانند طبق تعالیم اسلام شیعی (بزعم او)، ما امت اسلامی را جایگزین آنها خواهیم کرد”. از اینجاست که حضور میلیونها و هزاران افغان، عراقی، لبنانی و فلسطینی در کشور ما ادراک می شود. حقیقت آنست که روضه خوانی بر منبر، برده و مرده می خواهد و گور و گور کن و مراسم دفن و سوم و هفته و چهلم و ….. البته احتیاج به قیاس و تفسیر ندارد که «گذر از فرد نوحه خوان به حکومت روضه خوان»، به چه میزان از قربانی و کشتار و عزاداری نیازمند است تا حکومت دینی، سلطه خود را به رخ جامعه سرکوفته و افسرده بکشد و خاکستر خرافات را به کور چشمی ایرانیان بپاشد تا خود با چراغ گزیده تر بَرد کالا!

بازی بزرگان با ریش و چفیه مرد بیمار

پس از گذشت تنها چند ماه، از آغاز دوره دوم ریاست جمهوری پرزیدنت ترامپ، کمابیش می توان تصویری از پیش زمینه و علل آنچه در این شش ماه در خاورمیانه روی داده یا بزودی روی خواهد داد ترسیم کرد. در سطح جهانی آمریکا با دو چالش بحرانی روبروست: یکی توسعه طلبی چین در دریای جنوبی چین و تنگه تایوان و خطر نظامی آن برای متحدان آمریکا مانند ژاپن، استرالیا، فیلیپین و تایوان و … دیگری تجاوز روسیه به اکراین ، که امنیت اروپا را بخطر انداخته و پای آمریکا را مستقیماً بعنوان حامی اصلی اوکراین، در جنگ درگیر کرده و هزینه زیادی را به او تحمیل کرده است.

با وارد شدن چین در خلیج فارس و سرمایه گذاری اقتصادی و عقد قراردادهای ده ها میلیارد دلاری با شیوخ نفتی عرب، اینک برقراری آرامش و رفع فتنه انگیزی و محو محور به اصطلاح مقاومت ج. ا. برای همه کشورهای بزرگ، هر یک به دلیلی، الزام آور شده . در سطح سیاسی، عادی شدن روابط ایران و عربستان به دستور چین و مسکوت ماندن قرارداد 25 ساله چین با ج. ا. ،از این نظر قابل فهم است. دور شدن تدریجی کشورهای عربی خلیج فارس از آمریکا و نزدیکی به چین، زنگ خطر را برای آمریکا به صدا درآورد. شرکتهای اروپایی و آمریکایی باید به منطقه بازگردند تا نفوذ و قدرت اقتصادی و بلطبع سیاسی چین مهار گردد. روسیه هم می بایست خود را از شرکت در جنایتهای ج. ا. در سوریه و درگیریهای نظامی با نیروهای شورشی و مخالفین اسد رها می کرد تا بمانند اتخاذ سیاست بی عملگی، در مناقشه آذربایجان و ارمنستان، تمام توان خود را صرف در جنگ اکراین کند. بازی بزرگان آغاز شد و اردوغان با هماهنگی آنها، پس از شکست حزب الله و حماس توسط اسرائیل، تتمه مرکز بی ثباتی در سوریه را، شامل سپاه و رژیم اسد ، از میان برد و بار دیگر پس از چهار صد سال، مزه تلخ شکست و تحقیر را، مانند هزیمت شاه اسماعیل لاف زن و متوهّم صفوی به رسالت الهی!، توسط سلطان سلیم یکم ، اینبار به کام ملّایان ریشمند و عمامه دار چشاند و یادآوری کرد. ادامه دارد…