نویسنده: بدرالدین نجمی، روانشناس

Nbbn1392@gmail.com

دستیابی به یک متخصص

می دانم که صحبت کردن با یک فرد کاملاً غریبه در مورد اضطراب و بزرگترین ترس های تان، چندان آسان نیست. بسیاری از نوجوانان وقتی برای اولین بار با یک روان درمانگر ملاقات می کنند مضطرب می شوند، به خصوص اگر تا به حال در مورد نگرانی ها و ترس هاشان، با یک ناشناس صحبت نکرده باشند. در حقیقت بسیاری از نوجوانان به ما گفته اند که در مورد ملاقات اول برای صحبت با ما خیلی فکر کرده اند یا حتی شک داشته اند که روان درمانی بتواند به آنها کمک کند. در هر حال امیدوارم اجازه ندهید اضطراب تان مانع از کمک گرفتن شود. کار کردن با روان درمانگری که می تواند راههای عملی و مؤثری- مشابه آن چه در ادامه به آنها اشاره خواهم داشت- را به شما آموزش دهد بخش مهمی از برنامۀ کمک به شما برای آرامش ذهن نگران تان است.

به منظور کم شدن اضطراب آغاز روان درمانی، و میل تان به آگاهی از توانایی روان درمانگر معرفی شده برای کمک به شما، بهتر است در اولین جلسه پرسش های خود را با وی در میان گذارید. با این اقدام احساس راحتی نموده و از نقش خود و او در کمک کردن به خودتان بهتر آگاه می شوید.

شما می توانید برای اطمینان از صلاحیت روان درمانگرتان، از او بپرسید:

• آیا تخصص شما در پزشکی، مشاوره، مددکاری اجتماعی یا روان شناسی است؟

• آیا شما با نوجوانان کار کرده اید؟

• آیا تجربۀ درمان اضطراب و اختلالات اضطرابی را دارید؟

• آیا اطلاعات خصوصی را محرمانه نگه می دارید و آنها را فقط در صورت ضرورت با افرادی خاص در میان می گذارید؟

• آیا به من در دسته بندی اهداف واقع گرایانه و منطقی که منجر به آرامش ذهن مضطربم شود کمک می کنید؟

• اگر به نظرم رسید که روش های انتخابی شما برای پیشبرد روان درمانی مفید نیست، آیا من اجازه دارم به شما بازخورد دهم؟

بنابر این وقتی تصمیم گرفتید رواندرمانی و دریافت کمک تخصصی را شروع کنید باید یک متخصص آموزش دیده در زمینۀ بهداشت روان، برای خود انتخاب کنید. برای دستیابی به چنین فردی می توانید از منابع زیر کمک بگیرید:

• با یک پزشک یا مشاور مدرسه صحبت کنید تا شما را به یک روان درمانگر کودک و نوجوان معرفی کند.

• با شرکت بیمه تماس بگیرید تا شما را به رواندرمانگری که عضو بیمه شماست، معرفی کند.

• از منابع اینترنتی رواندرمانگر یاب مثل سایت انجمن روانشناسان آمریکا (www.apa.org)، یا جامعۀ شناخت درمانی (www.academyofct.org)، یا انجمن رفتار درمانی و شناخت درمانی (www.abct.org) استفاده کنید.

• با جوانان دیگری که ممکن است رواندرمانگران واجد شرایط منطقۀ شما را بشناسند، مشورت کنید.

بسیاری از نوجوانان که روان درمانی را برای اولین بار شروع می کنند، معمولاً در مورد آنچه در طول اولین ملاقات انتظار دارند نامطمئن هستند. باید بین آنچه در تلویزیون و سینما به عنوان نمایشهای سرگرم کننده دیده-اید و ندرتاً گویای واقعیت است تمیز قایل شوید و بطور جدی به دنبال روشهای آرام کنندۀ ذهن پریشان تان باشید.

برای اینکه آمادگی بهتری پیدا کنید، در اینجا شما را با برخی از پرسشهای رایج از سوی نوجوانان دربارۀ رواندرمانی و پاسخ هایی ممکن یک روانشناس آشنا می نمایم.

پرسشهایی که به دفعات در بارۀ رواندرمانی پرسیده می شود:

سؤال: آیا من مجبورم آزمون یا آزمایش جسمی بدهم تا رواندرمانگر متوجه مشکل من شود؟

جواب: احتمالاً نه. ممکن است بعضی دکترها و رواندرمانگران از شما بخواهند پرسشنامه هایی را پر کنید که به آنها در درک بیش تر موقعیت شما کمک می کند، در حالیکه ممکن است دیگران ترجیح دهند این اطلاعات را مانند یک مصاحبه کننده به سادگی از طریق سؤال کردن از شما و نکته برداری جمع آوری کنند. بدست آوردن این اطلاعات به آنها کمک می کند آنچه در حال وقوع است را بهتر درک کنند و بهترین برنامه درمان را برای شما، تدوین کنند. اما گاهی اوقات دکتر شما روانپزشکی است که اجازۀ تجویز دارو دارد. قبل از اینکه وی دارویی به شما بدهد ممکن است برای اطلاع از سلامتی شما و اطمینان از عدم وجود شرایط طبّی که باعث ایجاد نشانه های اضطراب گونه در شما شود برخی از آزمون های پزشکی یا آزمایش های جسمی را به عمل آورد. با طی کردن این مراحل، روانپزشک شما می تواند با اطمینان خاطر برای شما دارو تجویز کند.

سؤال: آیا دکتر در مورد آن چه می گویم با والدین، معلمین و دیگرافراد صحبت می کند؟

جواب: عبارتی به نام رازداری وجود دارد که اطلاعاتی را که یک رواندرمانگر اجازه دارد با دیگران در میان بگذارد حفظ می کند. بنابراین به این دلیل که شما تا قبل از ۱۸ سالگی، نابالغ(صغیر) هستید، والدین تان حق قانونی دارند بدون اجازه شما با دکترتان صحبت کنند. بنابراین ما به شما پیشنهاد می کنیم هنگام شروع جلسۀ رواندرمانی با والدین و رواندرمانگرتان صحبت کنید. به این ترتیب شما می توانید به کمک هم در مورد اطلاعات خصوصی- بین شما و روان درمانگرتان – در مورد اطلاعاتی که او می تواند با والدین شما، معلم ها و دیگران در میان بگذارد تصمیم گیری کنید.

سؤال: آیا من باید دارو مصرف کنم؟

جواب : بعضی پزشکان درکنار رواندرمانی و مشاوره دارو را توصیه می کنند. با پزشک و والدین تان صحبت کنید تا بفهمید چرا پزشک به همراه رواندرمانی دارو را پیشنهاد می کند.

سؤال: برای چه مدت باید با یک رواندرمانگر ملاقات داشته باشم؟

جواب: تعداد جلسات می تواند از کم(کمتر از ۱۰ جلسه) تا زیاد ( ۲۰ جلسه یا بیشتر) متفاوت باشد. شما و رواندرمانگرتان بر اساس موقعیت خاص شما و اینکه چگونه اضطراب بر زندگی تان اثر می گذارد و اینکه دراین جلسات رواندرمانی، چه کاری می خواهید انجام دهید، تصمیم می گیرید چه مدت همدیگر را ببینید.

سؤال: اگر رواندرمانگر معرفی شده خوشم نیامد چه کنم؟

جواب: ما امیدواریم شما رواندرمانگرتان را آنقدر دوست داشته باشید که بتوانید تا مشخص شدن اینکه آیا او می تواند به شما کمک کند یا نه، چند جلسه را پشت سر بگذارید.اگر پس از چندین جلسه نتوانستید ارتباط برقرار کنید، این موضوع را با والدین تان یا حتی رواندرمانگرتان درمیان گذارید تا علت آن را بفهمید و مشخص شود آیا بهتر است شما با شخص دیگری کار کنید.

سؤال: چه چیزی قابلیت یک رواندرمانگر را در کمک به من نسبت به یک فرد آشنا و قابل اعتماد، بیشتر می کند؟

جواب: اگرچه کسانی که می شناسید و به آنها اعتماد دارید، می توانند در موقع رویارویی با مشکلات کمک بزرگی باشند اما گاهی آنها نقشها و مسئولیت های دیگری نیز دارند که می تواند برای شما کمک ارزشمندی باشد. در ضمن برای دوست یا والدین شما سخت است که موقع نصیحت کردن تان کاملاً بی طرف و منصفانه برخورد کنند. یک روان درمانگر، اول به علایق و سلامتی شما می پردازد و سپس به طور بی طرفانه شما را مورد نصیحت قرار می دهد. به علاوه یک روان درمانگر با تجربه در زمینۀ کمک به نوجوانان مضطرب، می داند چه روش ها و معرفی چه راهکارهایی مؤثرتر و مفیدتراست. با وجود حسن نیت، گاهی دوستان و والدین پیشنهاداتی می دهند که در واقع اضطراب و هراس شما را بیشتر می کند.

خلاصه اینکه، آموختن نحوۀ آرام کردن ذهن مضطرب تان کار سختی است و از آن سخت تر وقتی است که شما معتقد باشید باید این کار را به تنهایی انجام دهید. اگرچه جستجو و پذیرش نوع صحیح کمک می تواند ترسناک به نظر برسد اما اغلب یک گام مهم برای از بین بردن اضطراب تان است.

با وجود اطلاعاتی که تا بدین جا در اختیار شما قرار دادم، اگر احساس می کنید باید بیشتر فکر کنید، حتماً این کار را انجام دهید. حتی می توانید پارگرافهای قبل، به خصوص قسمت مزایا و معایب کمک گرفتن از دیگری را بار دیگر مرور کنید و بعد دست به کار شوید.

به امید پیروزی و موفقیت شما