پیام جوان: در پی درخواست خانواده‌های دادخواه از بهاره هدایت برای شکستن اعتصاب غذا، این زندانی سیاسی پس از دو هفته به اعتصاب غذای خود پایان داد و در پیامی از زندان اوین گفت که «اعتصابم را شکستم، اما عهدم را نه.»
به نقل از صدای آمریکا، بهاره هدایت در این نامه که چهارشنبه ۲۲ شهریور در سالروز «ربودن دختر ایران مهسا (ژینا) امینی توسط قاتلانش» نوشته، گفته است که «در این روز تاریخی، به حرمت خواسته خانواده جاویدنام محمدجواد روحی، به حرمت خانواده جاویدنام مهسا امینی، به حرمت دادخواهان جنایت انهدام هواپیمای اوکراینی و به حرمت همه داغداران و دادخواهان به‌خصوص مادران دادخواهی که طی این مدت مرا مرهون لطف خود کردند و درخواست شکستن اعتصاب را مطرح کردند، به اعتصابم پایان می‌دهم.»
به گزارش «کلمه»، هدایت تأکید کرده که «اعتصابم را می‌شکنم، اما عهدم را نه، عهدم با خودم و با شما مردم رنج‌دیده وطنم، تا روزی که ردپای جمهوری اسلامی، این حکومت ضد آزادی، از خاک ایران زدوده نشود.»
این زندانی سیاسی افزوده است: «یک سال از آن روزی که دل‌آشوبه از ستم مانند گردبادی در تار و پود جامعه ایرانی در پیچید و وجدان میلیون‌ها نفر را هم‌زمان برانگیخت، می‌گذرد. از آن روزی که ناحقیقت تحمیل‌شده از جانب حاکمان برایمان عادی نشد و در وجدان‌هایمان لباس مبدل حقیقت نپوشید و فقط چند روزی زمان برد تا صدای “زن، زندگی، آزادی” تمام ایران را درنوردید.»
بهاره هدایت تأکید کرده که در آستانه سالگرد «این جنبش سربلند» که پس از کشته شدن مهسا امینی در بازداشت گشت ارشاد آغاز شد، اعتصاب غذا کرده تا به یاد بیاورد «وجدان‌های برانگیخته چگونه می‌توانند ناحقیقت را پس بزنند.»
او اضافه کرده است: «به یاد بیاوریم که هنوز در این کشور حقیقت‌ها لگدمال حاکمان تمامیت‌خواه می‌شوند. برایم کشته شدن محمدجواد روحی در زندان، بیش از هر چیز، محکمه‌ای وجدانی بود در پیشگاه حقیقت همان‌طور که حضور الهه محمدی و نیلوفر حامدی، مهوش شهریاری و فریبا کمال‌آبادی (زندانیان بهایی)، سپیده کاشانی و نیلوفر بیانی (زندانیان محیط‌زیستی) برایم نمادهایی از ده‌ها زندانی دیگری است که دیدن هر روزشان این جا در بند، معادل به تاراج رفتن وجدان است.»
بهاره هدایت تأکید کرده است: «من اعتصاب غذا کردم تا به یاد بیاوریم مقاومت بی‌پایان را در خیابان، به یاد بیاوریم اراده و جسارت و وجدانی را که در دانشگاه جوشید، و به یاد بیاوریم امیدهایی را که متولد شد و صفوف مبارزه را هرچه فشرده‌تر کرد. به یاد بیاوریم ایران‌مان را -که علی‌رغم سال‌ها تبلیغات ضد میهنی- چگونه همچون عنصری حیاتی و پیونددهنده بر صحنه ظاهر شد و ما را خیابان به خیابان، شهر به شهر و اقلیم به اقلیم به هم تکیه داد و از یاد نبریم که ما هنوز به این عوامل نیاز داریم، هنوز پیروز نشده‌ایم و هنوز غاصبان ایران بر سرنوشت این کشور حاکم‌اند.»
این فعال سیاسی محبوس در زندان اوین خطاب به مادر مهسا (ژینا) امینی نوشته است: «مژگان افتخاری عزیز، شما و خانواده‌تان امروز شرف سپهر سیاسی ایران هستید. شما خودِ وجدانید و برای تجسمی پاک از وطنید. در برابر بزرگی شما سر خم می‌کنم و چیزی نمی‌گویم جز امتنان عمیق قلبی. اگر این دیوارها نبود، لحظه‌ای برای در کنارتان بودن درنگ نمی‌کردم. عهدم با شما میهن‌دوستی آزادی‌خواهانه است و تا براندازی حکومت تمامیت‌خواه جمهوری اسلامی بر این عهد برقرار خواهم ماند.»
