پیام جوان: پژوهشها نشان میدهد که برخی عادات ساده و روزمره، از جمله کمخوابی، بیتحرکی و مصرف غذاهای فراوریشده، میتوانند به طرز چشمگیری چربی احشایی را در بدن افزایش دهند. این نوع چربی که اندامهای داخلی شکم را احاطه میکند، برخلاف چربی زیرپوستی قابل مشاهده یا لمس نیست و تنها از طریق تصویربرداری قابل تشخیص است. چربی احشایی از نظر محل تجمع و واکنشهای بیولوژیک در بدن، تفاوتهای اساسی با چربی زیرپوستی دارد که مستقیماً زیر پوست قرار گرفته و به راحتی قابل لمس است.
اگرچه مقداری چربی احشایی برای عملکرد طبیعی بدن ضروری است، اما تجمع بیش از حد آن پیامدهای زیانبار و بلندمدتی برای سلامتی به همراه دارد. این نوع چربی با مقاومت به انسولین، افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲، بیماریهای قلبی، فشار خون بالا، کبد چرب و حتی برخی سرطانها مرتبط است. چربی احشایی از نظر متابولیکی فعالتر از چربی زیرپوستی بوده و با ترشح سیتوکینها، التهاب و ریسک بیماریها را در بدن افزایش میدهد.
گزارشهای تخصصی چهار عادت اصلی روزمره را که منجر به افزایش ذخیره چربی احشایی میشوند، شناسایی کردهاند. نخست، کمتحرکی و نشستنهای طولانیمدت که مصرف انرژی را کاهش داده و حساسیت به انسولین را پایین میآورد. دوم، مصرف بیرویه غذاهای فوقفراوریشده که سرشار از کربوهیدراتهای تصفیهشده، شکر و چربیهای اشباع هستند و به ذخیره چربی احشایی دامن میزنند. سوم، خواب ناکافی یا بیکیفیت که با برهم زدن تعادل هورمونهای گرسنگی و افزایش کورتیزول، اشتها را افزایش داده و ذخیره چربی شکمی را تحریک میکند. چهارم، استرس مزمن که با ترشح مداوم کورتیزول، نه تنها اشتها را زیاد میکند، بلکه نحوه ذخیره چربی در بدن را به سمت تجمع احشایی سوق میدهد، زیرا سلولهای چربی احشایی گیرندههای حساستری به کورتیزول دارند.
برای مقابله با افزایش چربی احشایی و کاهش خطرات ناشی از آن، اتخاذ راهکارهای موثر و پایدار در سبک زندگی ضروری است. تغذیه متعادل و سرشار از فیبر و پروتئین، انجام ورزش منظم و پرهیز از نشستنهای طولانی، داشتن خواب باکیفیت و کافی، و همچنین مدیریت و کنترل استرس، از جمله این راهکارها محسوب میشوند. اعمال این تغییرات ساده اما مستمر، میتواند به کاهش قابل توجه چربی احشایی، کاهش خطر ابتلا به بیماریهای مزمن و حفظ سلامت عمومی در بلندمدت کمک شایانی کند.
