پیام جوان: زندان قرچک ورامین، یکی از بزرگ‌ترین زندان‌های زنان در ایران، بار دیگر پس از مرگ چند زندانی زن در هفته‌های اخیر در کانون توجه قرار گرفته است. این زندان که در بیابانی در جنوب شرق تهران واقع شده، سال‌هاست به دلیل شرایط غیربهداشتی، تراکم جمعیت، و رفتارهای تنبیهی سختگیرانه، از سوی نهادهای حقوق بشری به عنوان نمادی از سرکوب و نقض حقوق زندانیان زن شناخته می‌شود.
در پی مرگ دست‌کم دو زندانی زن در ماه گذشته، بیش از ۱۵۰ زندانی سابق با انتشار بیانیه‌ای مشترک در هفتم مهرماه، مقام‌های جمهوری اسلامی را به «مرگ سیستماتیک زندانیان» متهم کرده و خواستار تعطیلی این زندان شدند. به گفته منابع حقوق بشری، کمبود شدید خدمات درمانی و بی‌توجهی مسئولان زندان، علت اصلی این مرگ‌ها اعلام شده است.
نسرین ستوده، وکیل و فعال برجسته حقوق بشر که خود مدتی در قرچک زندانی بوده، این مکان را «غیرقابل سکونت» توصیف کرده و گفته است که تلاش‌هایش برای اصلاح وضعیت زندان بی‌نتیجه مانده و تنها راه ممکن، تعطیلی کامل آن است. عالیه مطلب‌زاده، عکاس و فعال مدنی، نیز با اشاره به شهادت زندانیان سابق از وجود حشرات و حیوانات خطرناک در بندها و بدرفتاری مأموران با زندانیان زن خبر داده است.
مرگ سمیه رشیدی، فعال مدنی و از زندانیان سیاسی معرفی‌شده، در سوم مهرماه بار دیگر زنگ خطر را درباره وضعیت بحرانی زندان قرچک به صدا درآورد. او پس از تشنج‌های مکرر و بی‌توجهی مسئولان درمانی جان خود را از دست داد. پیش از او نیز جمیله عزیزی، زندانی مالی، بر اثر بیماری و نبود مراقبت پزشکی در ۲۵ شهریور درگذشت. فعالان حقوق بشر می‌گویند ادامه فعالیت قرچک، که تحت تحریم آمریکا و اتحادیه اروپا قرار دارد، «نقض آشکار حقوق بشر» است و خواستار تعطیلی فوری آن شده‌اند.
