پیام جوان: در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی، کشف شکاف عظیم در لایه اوزون بر فراز قطب جنوب به یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های جهانی تبدیل شد. علت اصلی این بحران، انتشار گازهای کلروفلوئوروکربن (CFCs) از اسپری‌ها، یخچال‌ها و کولرها بود که به لایه محافظ زمین در برابر اشعه‌های مضر خورشید آسیب می‌زد. این موضوع به سرعت توجه جامعه جهانی را جلب کرد و به اقدامی هماهنگ در سطح بین‌المللی انجامید.

در سال ۱۹۸۷، کشورهای جهان با امضای پروتکل مونترال متعهد شدند استفاده از مواد شیمیایی مخرب لایه اوزون را به تدریج حذف کنند. این توافق از ژانویه ۱۹۸۹ اجرایی شد و با اصلاحات بعدی، دامنه و شدت محدودیت‌ها افزایش یافت. نتیجه این همکاری بی‌سابقه، آغاز روند ترمیم لایه اوزون از اوایل دهه ۲۰۰۰ بود.

طبق گزارش سال ۲۰۲۳ پنل ارزیابی علمی پروتکل مونترال، ۹۹ درصد از مواد مخرب لایه اوزون از چرخه تولید و مصرف حذف شده‌اند. داده‌های سازمان جهانی هواشناسی و ناسا در سال ۲۰۲۴ نشان می‌دهد اندازه سوراخ لایه اوزون نسبت به دهه ۹۰ حدود ۳۰ درصد کوچک‌تر شده و پیش‌بینی می‌شود این لایه تا سال ۲۰۶۶ بر فراز قطب جنوب، تا ۲۰۴۵ بر فراز قطب شمال و تا ۲۰۴۰ در سایر مناطق به شرایط پیش از بحران بازگردد.

با بهبود وضعیت لایه اوزون، توجه رسانه‌ها و افکار عمومی به تهدیدهای محیط‌زیستی دیگر، به‌ویژه تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی، معطوف شده است. هرچند بحران اوزون در مسیر حل شدن قرار دارد، کارشناسان بر حفظ سیاست‌های کنونی و ادامه نظارت جهانی برای جلوگیری از بازگشت مشکل تأکید می‌کنند.