پیام جوان: تصور کنید قبیله‌ای دورافتاده در جنگل‌های آمازون به‌یک‌باره به گوشی‌های هوشمند مجهز به رسانه‌های اجتماعی دسترسی پیدا کند. این سناریو مشابه تحولی است که در 20 سال گذشته در جهان رخ داده، جایی که تعاملات اجتماعی از چهره‌به‌چهره به دیجیتال تغییر کرده است. رسانه‌های اجتماعی به‌عنوان پدیده‌ای نوظهور، مانند مواد مخدر یا فناوری‌های جدید، خطرات ناشناخته‌ای برای سلامت روان و فرهنگ جوامع به همراه دارد. با این حال، به دلیل نبود گروه کنترل در این تجربه جهانی، درک کامل تأثیرات آن دشوار است.

تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که استفاده زیاد از رسانه‌های اجتماعی با برخی اختلالات روانی مانند خودشیفتگی، پارانویا، بدریخت‌انگاری بدنی و بی‌اشتهایی عصبی مرتبط است. این اختلالات همگی با توهماتی همراه‌اند که از باورهای نادرست درباره واقعیت ناشی می‌شوند. این توهمات اغلب ریشه در حس شکننده و ناپخته خود دارند که در کودکی شکل نگرفته و افراد برای جبران آن به تأیید اجتماعی روی می‌آورند. رسانه‌های اجتماعی با فراهم کردن فضایی برای کسب لایک و دنبال‌کننده و ارائه خود به‌صورت غیرواقعی، این توهمات را تقویت می‌کند، زیرا برخلاف تعاملات حضوری، امکان آزمایش واقعیت را محدود می‌کند.

مدل «تقویت توهم توسط رسانه‌های اجتماعی» توضیح می‌دهد که چگونه این پلتفرم‌ها با جذب افرادی با مشکلات روانی خاص، این مسائل را تشدید می‌کنند. شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی نیز با هدف نگه‌داشتن کاربران در پلتفرم‌ها، به این روند دامن می‌زنند. برای مقابله، افزایش آگاهی درباره تأثیرات روانی این پلتفرم‌ها و انجام تحقیقات بیشتر برای درک تفاوت‌های تعاملات حضوری و مجازی ضروری است. اگر مشخص شود که رسانه‌های اجتماعی به سلامت روان آسیب می‌رسانند، سیاست‌گذاری‌های جدید برای کنترل استفاده و بازگرداندن تعادل به زندگی اجتماعی لازم خواهد بود.