نویسنده و پژوهشگر: علی تیموری
مهیار فیروز بخت یکی دیگر از هنرمندان با استعداد و با ارزشی است که در سال ۱۳۲۹ در شهرستان کرج متولد شد. وی از سن ۶ سالگی به موسیقی علاقمند شد و به آن روی آورد.
مهیار فیروز بخت به قدری به نواختن کمانچه و ویولن علاقه پیدا کرده بود که با مقوا، سریش، نخ و قرقره برای خود ویولن و کمانچه می ساخت و با آن صداهایی در می آورد. این کشش و جوشش وی به سوی موسیقی موجب شد تا پدر او به علاقه ی بی حد فرزند خود به موسیقی پی ببرد و برای او یک ویولن خریداری و در اختیار مهیار قرار داد و در این زمان وی با ویولن واقعی نزد اولین استادی که رفت هنرمندی بود به نام محلوجی و پس از چندی که نزد او به تمرین و فراگیری موسیقی و فن نواختن پرداخت ویولن را نیز آموخت سپس نزد هنرمند فقید و استاد بزرگوار مرحوم حسین یاحقی رفت و مدت ها نزد این استاد به فراگیری نواختن کمانچه پرداخت و هنوز بیش از ۱۰ سال از سنش نگذشته بود که با مرحوم جواد بدیع زاده استاد آواز ایران آشنا می شود و توسط زنده یاد بدیع زاده به رادیو دعوت شد و در برنامه های کودک و سپس جوانان به نوازندگی می پردازد. مهیار فیروز بخت پس از چندی در هنرستان موسیقی نام نویسی کرد و نزد رحمت الله بدیعی و شادروان صالحی موسیقی را به طور علمی و عملی فرا می گیرد و در فرهنگ و هنر وقت به رهبری استاد فرامرز پایور در آمد و در ارکسترهای مختلف آن سازمان با خوانندگانی نظیر اکبر گلپایگانی، جمالی وفایی، ایرج، محمودی خوانساری، فاخته قوامی و عده ای دیگر از هنرمندان همکاری کرد.
مهیار فیروز بخت از سال ۱۳۶۲ به عنوان عضو شورای موسیقی مرکز سرود (شماره ۳) همکاری خود را با وزارت ارشاد اسلامی آغاز کرد و سپس به عنوان بازرس مرکز جهت نظارت بر کار شرکت های تهیه و تکثیر نوار کاست منسوب گردید. وی در سال ۱۳۶۴ به سمت مسئول اجرایی شورای نظارت بر صدور پروانه نوار مرکز سرود و آهنگ های انقلابی انتخاب و در رادیو به رهبری موسیقی سنتی منسوب و در سال ۱۳۶۷ به عنوان مسئول تولید موسیقی رادیو و در سال ۱۳۶۸ پس از استعفا از سمت های اجرایی به عنوان نوازنده کمانچه و ویولن و آهنگساز با سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران همکاری خود را ادامه داد.
مهیار فیروز بخت نوازنده ای توانا و چیره دست و بداهه نوازی است که در نوازندگی شیوه ی کاری خود را دارد که مورد تایید هنرمندان بزرگ و سرشناس می باشد. وی پس از انقلاب اسلامی حدود چهل و هشت سرود و آهنگ انقلابی چه در رابطه با جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و چه در رابطه با دیگر برنامه های سازمان صدا و سیما ساخته است و از جمله موسیقی متن فیلم های: در روایت عشق که مدت دو سال در ماه های محرم سال های ۱۳۶۷ و ۱۳۶۸ از تلویزیون پخش گردید و فیلم تهران ۵۳ می باشد.
وی جهت شناساندن موسیقی سنتی ایران همراه گروه های هنری در چارچوب قراردادهای فرهنگی، هنری بین ایران و ممالک جهان، مسافرت های متعددی به کشورهای: انگلستان، ایتالیا، نروژ، هلند، پاکستان، افغانستان، بلژیک، چین، مالزی و تایلند کرده است.
مهیار فیروز بخت علاوه بر نواختن ویولن و کمانچه که ساز اصلی و تخصصی وی می باشد با نواختن تار، عود، سه تار، ستور، قانون و ضرب آشنا و آن ها را به خوبی می نوازد. وی مدت بیست سال است که شاگرد تعلیم می دهد و یکی از معلمین خوب و دلسوز و با حوصله است و کلاس موسیقی او در شهرستان کرج، یکی از بهترین مراکز فرهنگی هنری موسیقی می باشد.
فیروز بخت در مورد آموزش ویولن و ارتباط آن با موسیقی ایرانی سخنانی دارد که به کوتاهی آورده می شود:
۱ـ این ساز با امکانات وسیع و سونوریته (صدا داری) بی نظیر از سال ها پیش از این به خدمت موسیقی ایرانی درآمده و تحول و تنوع بسیاری در اجرای این موسیقی موجب گردیده که در درستی این نظریه کافی است نگاهی به آثار به جا مانده از ارکسترهای گلها، فارابی و دیگر ارکسترها بیاندازیم که سازهای معروف به خانواده ویولن در اجرای آن آثار نقش اساسی و تعیین کننده را دارا بوده اند.
بزرگانی مانند: علینقی وزیری و ابوالحسن صبا با آن که خود از نوازندگان برگزیده سازهای سنتی بوده اند اما به ضرورت حضور او در فضای موسیقی ایران جهت غنای هرچه بیشتر آن اصرار ورزیده اند.
بنابر گفته بعضی خشک اندیشان که اخیراً پیدا شده و می خواهند منکر اهمیت و نقش او در پویائی بیشتر موسیقی ما باشند، صحیح به نظر نمی رسد. این بدان می ماند که ما خواسته باشیم خود را از پیشرفت ها و امکانات پزشکی جهان برکنار داریم و یا این که از اتومبیل و هواپیما برای سفر استفاده نکنیم. با این بهانه که چون این پدیده ها را ما به وجود نیاورده ایم نباید مورد استفاده ی ما هم قرار گیرند. در صورتی که استفاده عقلانی از اختراعات و اکتشافات جهانیان هم ضروری و اجتناب ناپذیر و هم سودمند می تواند باشد. آن چه مهم است ایرانی بودن و ایرانی ماندن ماست و به کارگیری همه امکانات خودی یا بیگانه در حفظ و تعالی شئونات می باشد.
۲ـ در مورد آموزش ویولن می گوید: نخست باید نواختن آن را به شکل صحیح و اصولی فرا گرفت که این امر به وسیله ی متدها و تکنیک های بین المللی شناخته نشده، نمی تواند عملی شود و پس از آن به آموزش و اجرای موسیقی ایرانی پرداخت و گرنه هم ویولن و هم خود موسیقی ایرانی شکل ناپسند به خود خواهند گرفت. در چند دهه پیش این استاد ابوالحسن صبا را داشتیم که نوازندگی اش هم غنای موسیقی ایرانی و هم شخصیت این ساز را توأمان با خود داشت و به عقیده من هنروران حال و آینده باید همان سبک و روش را زیر بنا و زمینه کار قرار دهند تا شاید بعدها کسانی بتوانند قدم هایی به جلو نیز بردارند.
