پیام جوان: پژوهشی جدید از دانشگاه ساوت‌همپتون نشان داده است که خاطرات نوستالژیک برخلاف دیگر خاطرات، به‌مرور زمان از حالت احساسی اولیه خود فاصله می‌گیرند. این خاطرات که در زمان وقوع اغلب با احساسات مثبت همراه‌اند، در گذر زمان به سمت احساساتی نظیر پشیمانی و تنهایی متمایل می‌شوند. این مطالعه در قالب دو آزمایش تجربی، تفاوت واکنش عاطفی شرکت‌کنندگان نسبت به خاطرات نوستالژیک، عادی و خنثی را بررسی کرده است.
نتایج نشان می‌دهد که هرچند بار احساسی مثبت خاطرات نوستالژیک کاهش می‌یابد، این خاطرات همچنان نقش مهمی در احساس عزت نفس، ارتباط اجتماعی و معنا در زندگی ایفا می‌کنند. در مرحله دوم آزمایش، مشخص شد که گرچه پشیمانی و تنهایی برجسته‌تر می‌شوند، حس قدردانی نیز افزایش پیدا می‌کند. این یافته‌ها نوستالژی را تجربه‌ای چندلایه و در حال تحول معرفی می‌کنند.
مطالعه تأکید دارد که تغییرات احساسی خاطرات نوستالژیک به‌معنای ضعف حافظه نیست، بلکه بازتابی از رشد و تغییر ارزش‌های فردی در گذر زمان است. این بینش می‌تواند به بهبود روش‌های درمانی مبتنی بر بازخوانی خاطرات کمک کند؛ به‌ویژه اگر تلخی و شیرینی توأمان این احساس در نظر گرفته شود. به‌طور کلی، نوستالژی مسیری از شادی به حسرت و سپس به معنا را طی می‌کند که همین ویژگی آن را در ذهن و فرهنگ‌ها ماندگار می‌سازد.
