پیام جوان: به گزارش ونکوور ایز آوسوم، کانادا با کمبود شدید پزشک، به‌ویژه پزشک خانواده، مواجه است و بر اساس گزارش‌های اخیر، نیاز به حدود ۲۳,۰۰۰ پزشک خانواده برای پاسخگویی به نیازهای کنونی و آینده وجود دارد. این بحران باعث شده که شهرداران و شوراهای شهر در سراسر کشور برای جذب پزشکان با یکدیگر رقابت کنند. در این راستا، نویسنده کتاب The Doctors We Need: Imagining a New Path for Physician Recruitment, Training, and Support، با تکیه بر تجربه‌های کلینیکی، اداری و آموزشی خود، هفت راهکار بالقوه را برای رفع این کمبود پیشنهاد کرده است. در ادامه، این راهکارها، مزایا و معایب آن‌ها، و تحلیل جامعی ارائه می‌شود.

جذب پزشکان خارجی‌الاصل و آموزش‌دیده در خارج: کانادا می‌تواند پزشکان آموزش‌دیده در کشورهایی با مازاد فارغ‌التحصیلان پزشکی را جذب کند. این راهکار اگرچه دسترسی سریع به نیروی کار پزشکی ایجاد می‌کند، اما با چالش‌هایی مانند ارزیابی صلاحیت، تمایل پزشکان به ماندگاری و مسائل اخلاقی مواجه است.

تسریع در تأیید صلاحیت پزشکان آموزش‌دیده خارجی ساکن کانادا: این پزشکان با محیط کانادا آشنا هستند و احتمال ماندگاری بالاتری دارند. با این حال، چالش ارزیابی صلاحیت و نیاز به آموزش تکمیلی وجود دارد.

بازگرداندن کانادایی‌هایی که در خارج آموزش دیده‌اند: این افراد غالباً در کشورهای محل تحصیل ماندگار شده‌اند. جذب آن‌ها نیازمند افزایش ظرفیت رزیدنتی و مشوق‌های هدفمند است.

افزایش کارایی و ظرفیت پزشکان کنونی: کاهش کارهای اداری و استفاده از فناوری می‌تواند زمان بیشتری برای مراقبت از بیماران فراهم کند. با وجود مزایای بالا، تأثیر آن در مناطق محروم ممکن است محدود باشد.

استفاده از غیرپزشکان برای تکمیل نقش‌های پزشکان: پرستاران و داروسازان می‌توانند برخی خدمات اولیه را ارائه دهند. این روش نیازمند هماهنگی دقیق در تیم‌های سلامت است.

همکاری با دانشکده‌های پزشکی باکیفیت خارجی: آموزش دانشجویان کانادایی در خارج با هدف بازگشت به کشور، نیازمند استانداردسازی و نظارت دقیق است.

افزایش پذیرش و آموزش در دانشکده‌های پزشکی کانادا: راهکاری بلندمدت و مؤثر که با چالش‌هایی چون زمان‌بر بودن، کمبود موقعیت رزیدنتی و گرایش فارغ‌التحصیلان به تخصص‌های دیگر مواجه است.

دلایل کمبود پزشک شامل پیری جمعیت، مهاجرت، محدودیت ظرفیت آموزشی، توزیع نابرابر جغرافیایی پزشکان و فرسودگی شغلی است. اقدامات جاری مانند توسعه دانشکده‌های جدید و افزایش ظرفیت رزیدنتی مفید هستند اما تا سال ۲۰۳۰ تأثیر ملموس نخواهند داشت. برای رفع این بحران، نیاز به ترکیبی از راهکارهای فوق، ایجاد پنل‌های سراسری، مشوق‌های مالی محلی، آموزش هدفمند و اصلاح فرآیندهای پذیرش وجود دارد. همچنین استفاده مؤثر از ظرفیت‌های فعلی، فناوری‌های سلامت و مشارکت تیمی راهکارهای مکمل به‌شمار می‌روند.