پیام جوان؛ به گزارش ونکوور ایز آوسوم، در شهرهای بزرگ کانادا، مانند ونکوور و تورنتو، پناهگاه‌ها و ارائه‌دهندگان خدمات گزارش می‌دهند که تعداد سالمندان بی‌خانمان در حال افزایش است، پدیده‌ای که نیاز به تغییر در نحوه ارائه خدمات و مراقبت‌ها را برجسته کرده است. راجر اوک، ۷۱ ساله، که یک ماه در پناهگاه Union Gospel Mission در داون‌تاون ایست‌ساید ونکوور اقامت داشته، از سختی‌های زندگی خیابانی در سنین بالا سخن می‌گوید. او تأکید می‌کند که بی‌خانمان‌ها نیز انسان‌هایی با نیازهای واقعی هستند، نه صرفاً «ولگردهایی» در جستجوی کمک. این افزایش، که با عواملی مانند هزینه‌های بالای زندگی، اخراج پس از بازسازی خانه‌های اجاره‌ای، و مشکلات سلامتی تشدید شده، پناهگاه‌ها را وادار به مدیریت نیازهای پیچیده پزشکی و اجتماعی، از دسترسی به سرویس‌های بهداشتی تا شارژ اسکوترهای حرکتی، کرده است.
چالش‌های سالمندان بی‌خانمان در ونکوور
نیک ولز، سخنگوی Union Gospel Mission، گزارش داد که بیش از ۱۰۰۰ نفر سالانه در این پناهگاه می‌خوابند، و تعداد سالمندان از زمان همه‌گیری کووید-۱۹ افزایش یافته است. افراد ۶۱ تا ۶۵ ساله هر سال حدود ۲ درصد به جمعیت پناهگاه اضافه می‌کنند، و اکنون یک‌سوم ساکنان پناهگاه بالای ۵۵ سال هستند. ولز گفت برخی سالمندان به دلیل ناکافی بودن حقوق بازنشستگی، اخراج پس از بازسازی خانه‌های اجاره‌ای، یا از دست دادن مسکن پس از بستری طولانی در بیمارستان بی‌خانمان شده‌اند. کارکنان پناهگاه علاوه بر کمک به تکمیل درخواست‌های بازنشستگی و امنیت سالمندی، با مشکلاتی مانند آلزایمر و زوال عقل نیز مواجه‌اند. در یک مورد، فردی که به مسکن انتقالی منتقل شده بود، برای استفاده از سرویس بهداشتی به پناهگاه بازمی‌گشت، اما نیاز به راهنمایی برای بازگشت به محل اقامتش داشت.
مو سینگ خونخون، ۶۸ ساله، که گاه در این پناهگاه می‌خوابد، پس از خرابی سیستم گرمایش آپارتمانش و عقب افتادن اجاره، هشت سال است بی‌خانمان شده. او که قبلاً در ساخت‌وساز و کشاورزی کار می‌کرد، از افزایش حضور سالمندان در پناهگاه‌ها خبر می‌دهد و با ریش بنفش‌رنگش، سعی در ایجاد روحیه با شوخی و گپ زدن با دیگران دارد. او می‌گوید حس رفاقت در پناهگاه به سالمندان کمک می‌کند، اما مشکلات سلامتی و نیاز به حمایت دائم چالش‌های اصلی هستند.
نیازهای منحصربه‌فرد و خدمات در سراسر کانادا
سامانتا لوو، مدیر ارشد عملیات پناهگاه Mustard Seed، که ۷۴۷ تخت در آلبرتا، ساسکاچوان، و بریتیش کلمبیا دارد، توضیح داد که بی‌خانمانی مزمن می‌تواند افراد را زودتر از سن معمول به وضعیت سالمندی برساند. فردی ۵۵ ساله که سال‌ها بی‌خانمان بوده ممکن است مانند یک ۷۵ ساله با بیماری‌هایی مانند دیابت، مشکلات تنفسی، یا سرطان ظاهر شود. کارکنان پناهگاه‌ها باید دانش بیشتری درباره مدیریت این شرایط داشته باشند، در حالی که برخی پناهگاه‌ها نمی‌توانند امکاناتی مانند مخزن اکسیژن را فراهم کنند. لوو افزود برخی ساکنان با تشخیص سرطان و زمان محدود زندگی، از بستری در بیمارستان خودداری می‌کنند، و پناهگاه‌ها تلاش می‌کنند آن‌ها را به آسایشگاه‌ها منتقل کنند.
در تورنتو، پناهگاه سالمندان ایسلینگتون Salvation Army با ۸۳ تخت برای افراد بالای ۵۵ سال همیشه پر است. گلن ون گولیک، سخنگو، گفت حدود ۲۰ درصد از ۸,۰۰۰ بی‌خانمان تورنتو بالای ۵۵ سال هستند، و این تعداد در حال افزایش است. این پناهگاه با سوئیت‌های سه‌خوابه و حمام مشترک، نیازهایی مانند رژیم غذایی، یافتن مسکن برای درآمد ثابت، و مراقبت‌های دندانی را برآورده می‌کند. طراحی مشترک فضاها به کاهش تنهایی سالمندان کمک می‌کند، که یکی از چالش‌های اصلی این گروه سنی است.
راه‌حل‌ها و چالش‌های آینده
ولز از Union Gospel Mission گفت افتتاح مسکن‌های بیشتر برای سالمندان در بریتیش کلمبیا گامی مثبت است، اما نیاز به گفت‌وگوی گسترده بین دولت‌ها، ارائه‌دهندگان خدمات، و سیستم مراقبت‌های بهداشتی برای حمایت جامع از سالمندان بی‌خانمان وجود دارد. این شامل گزینه‌های مسکن بیشتر، حفاظت از اجاره، و خدمات پزشکی در محل است. لوو و ون گولیک نیز بر نیاز به مسکن حمایتی و اختصاصی برای سالمندان تأکید کردند، در حالی که پناهگاه‌ها با ظرفیت محدود و افزایش تقاضا دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
افزایش بی‌خانمانی سالمندان منعکس‌کننده بحران‌های گسترده‌تر مانند هزینه‌های بالای زندگی، کمبود مسکن مقرون‌به‌صرفه، و سیستم‌های بازنشستگی ناکافی است. داستان‌هایی مانند اوک و خونخون نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری این افراد است، اما نیاز فوری به سیاست‌هایی برای پیشگیری از بی‌خانمانی و حمایت از سالمندان آسیب‌پذیر را برجسته می‌کند. همکاری بین بخش‌های دولتی و خصوصی و افزایش آگاهی عمومی می‌تواند به کاهش این چالش کمک کند.
