پیام جوان: امید به زندگی، که نشان‌دهنده میانگین سال‌های قابل انتظار زندگی در یک جامعه است، معمولاً در زنان بیشتر از مردان است. این تفاوت به عوامل متعددی بازمی‌گردد که در ادامه به برخی از مهم‌ترین آن‌ها اشاره می‌کنیم:
۱. عوامل زیستی و ژنتیکی:
سیستم ایمنی قوی‌تر: تحقیقات نشان داده است که زنان به‌طور طبیعی سیستم ایمنی قوی‌تری نسبت به مردان دارند که می‌تواند آن‌ها را در برابر بسیاری از بیماری‌ها مقاوم‌تر کند.
هورمون‌های جنسی: استروژن، هورمون جنسی زنانه، دارای خواص محافظتی برای سیستم قلبی-عروقی است، در حالی که تستوسترون، هورمون جنسی مردانه، ممکن است با رفتارهای پرخطر مرتبط باشد.
۲. عوامل رفتاری و سبک زندگی:
مراجعه به موقع به پزشک: زنان معمولاً در مواجهه با علائم پزشکی سریع‌تر به پزشک مراجعه می‌کنند، در حالی که مردان ممکن است علائم را نادیده بگیرند و در مراجعه به پزشک تأخیر داشته باشند.
رفتارهای پرخطر کمتر: مردان بیشتر درگیر رفتارهای پرخطری مانند مصرف دخانیات، الکل و فعالیت‌های خطرناک هستند که می‌تواند به افزایش نرخ مرگ‌ومیر منجر شود.
۳. عوامل اجتماعی و روان‌شناختی:
شبکه‌های حمایتی قوی‌تر: زنان معمولاً روابط اجتماعی گسترده‌تری دارند و احساسات و مشکلات خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارند که می‌تواند به کاهش استرس و افزایش سلامت روانی منجر شود.
مدیریت استرس: زنان به‌طور کلی در مدیریت و بیان استرس موفق‌تر عمل می‌کنند که می‌تواند تأثیر مثبتی بر سلامت کلی آن‌ها داشته باشد.
۴. عوامل محیطی و شغلی:
شرایط کاری: مردان بیشتر در مشاغل پرخطر و فیزیکی فعالیت می‌کنند که می‌تواند خطرات جانی را افزایش دهد.
با این حال، باید توجه داشت که اگرچه زنان به‌طور متوسط عمر طولانی‌تری دارند، اما ممکن است سال‌های بیشتری را با بیماری‌ها و ناتوانی‌ها سپری کنند. به عبارتی، «امید به زندگی سالم» در زنان ممکن است کمتر از مردان باشد، به این معنا که زنان سال‌های بیشتری را با مشکلات سلامتی زندگی می‌کنند.
در نهایت، برای بهبود امید به زندگی و کیفیت آن در هر دو جنس، توجه به سبک زندگی سالم، پیشگیری از رفتارهای پرخطر، تقویت روابط اجتماعی و دسترسی به خدمات بهداشتی مناسب ضروری است.
