پیام جوان: اختلالات اضطرابی تقریباً ۲۰ درصد از بزرگسالان آمریکایی را تحت تأثیر قرار میدهد. این بدان معناست که میلیونها نفر در معرض خطر قرار دارند. وقتی استرس دارید، مغز با ترشح کورتیزول، که نوعی سیستم هشدار دهنده داخلی است، واکنش نشان میدهد. با افزایش تنفس، افزایش ضربان قلب و هدایت جریان خون از اندامهای شکمی به ماهیچههایی که در مقابله یا فرار از خطر کمک میکنند بدن آمادگی فرار یا دفاع پیدا میکند. این اقدامات محافظتی ناشی از انتقال دهندههای عصبی آدرنالین و نوراپینفرین است که سیستم عصبی سمپاتیک را تحریک کرده و بدن را در حالت آماده باش بالا قرار میدهند. اما تحریک بیش از حد و مداوم ممکن است به بروز انواع بیماریهای جسمی منجر شود؛ از جمله علائم گوارشی مانند سوء هاضمه، گرفتگی عضلات، اسهال یا یبوست و افزایش خطر حمله قلبی یا سکته مغزی.
افسردگی نیز میتواند تأثیرات مخربتری بر سلامت جسمانی داشته باشد. در حالی که احساس افسردگی گاه به گاه طبیعی است اما بیش از ۶ درصد از بزرگسالان چنان احساس افسردگی مداومی دارند که در نتیجه آن روابط شخصی خود را مختل میبینند. همچنین افسردگی مداوم میتواند درک فرد از درد را تشدید کرده و شانس ابتلا به درد مزمن را افزایش دهد. افسردگی توانایی فرد را برای تجزیه و تحلیل و پاسخ منطقی به استرس کاهش می دهد. در نتیجه فرد افسرده در یک چرخه معیوب با ظرفیت محدود برای خروج از وضعیت روانی منفی قرار می گیرند.
مطالعهای بر روی ۱۲۰۴ زن و مرد سالخورده کرهای که ابتدا از نظر افسردگی و اضطراب مورد ارزیابی قرار گرفتند، نشان داد که دو سال بعد، این اختلالات عاطفی خطر ابتلا به اختلالات جسمی و ناتوانی را در آنها افزایش میدهد. اضطراب به تنهایی با بیماری قلبی و افسردگی به تنهایی با آسم و هر دو این اختلالات با مشکلات بینایی، سرفه مداوم، آسم، فشار خون بالا، بیماریهای قلبی و مشکلات گوارشی مرتبط بودند.
اگرچه اضطراب و افسردگی مداوم با داروها، درمان شناختی رفتاری و گفتوگو درمانی قابل درمان هستند، اما بدون درمان این شرایط بدتر میشود. درمان زمانی بهتر عمل میکند که پزشکان فشارهایی را که بر رفتار بیماران تأثیر میگذارند و منجر به آسیب بالینی میشوند را درک کنند.