الکس فرگوسن می گوید وقتی صحبت از جذب بازیکنان جدید برای منچستر یونایتد می شد، او پیش از هر چیز در بازیکنان جدید به دنبال همان عزم راسخی می گشت که در خود سراغ داشت.
سرمربی اسکاتلندی ۲۷ سال هدایت یونایتد را برعهده داشت و از او به عنوان یکی از بهترین سرمربیان تاریخ در جهان فوتبال نام می برند. فرگوسن معتقد است که بخشی از موفقیتش را مدیون توانایی تشخیص بازیکنانی است که خصوصیات اخلاقی و ذهینت و روحیه ای مشترک با او داشتند.
فرگوسن گفت: “فکر می کنم می توان آن را به چند قسمت تقسیم کرد. بعضی از بازیکنانی که من داشتم فوتبالیست هایی کاملا ذاتی بودند که به صورت طبیعی و ذاتی مستعد بودند. اما بازیکنان دیگری هم بودند که همان هزم راسخ و اراده من را داشتند، بازیکنانی که شاید بهترین نبودند اما خود را به بهترین بازیکنان تبدیل کردند چرا که آنها نیز چیزی درون خود داشتند.
به یکی از اولین شکست هایم به عنوان سرمربی در ۳۲ سالگی بر می گردم. من با چشمان کاملا باز به بازی رفتم و مطمئن بودم که قرار است بازی آسانی باشد. ما ۵-۲ به آلبیون روورز باختیم. من سرمربی ایست استرلینگ بودم که بازیکنانش هفته ای ۶ یورو با یک همچین چیزی دستمزد می گرفتند. من به خانه آمدم و گفتم اگر الکس فرگوسن را در تیم خودم نداشته باشم، موفق نخواهم شد. پس مطمئن شدم که بازیکنانم از آن لحظه به بعد یک قدرت و سرسختی ذهنی درباره خودشان داشته باشند.
من به غریزه اعتقاد دارم. در مورد بازیکنان غریزه خوبی داشتم و در مورد تماشای بازیکنانی که ممکن بود بخواهم به خدمت بگیرم غریزه خوبی داشتم. با نگاه کردن به یک بازیکن می توانستم بفهمم، صفات و خصوصیاتی را می دیدم که به من می گفت آنها بازیکن منچستریونایتد هستند یا بازیکن ابردین یا سنت میرن. می توانستم این چیزها را با تماشای بازیکنان بفهمم.
غریزه واقعا مهم بود. همچنین گاهی از روی غریزه بازیکنان تیم را انتخاب می کردم. با فلان تیم بازی داشتیم و من از روی غریزه می گفتم خب در این مسابقه این بازیکنان را بازی نمی دهم. آن یکی بازیکنان را بازی می دهم. نمی گویم که این الهام یا شهود است، می گویم غریزه است.”
