پیام جوان: به گزارش “ورزش سه”، پیرس مورگان یکی از مشهورترین خبرنگاران و شخصیت‌های تلویزیونی کشور انگلیس است. او پیش از این سردبیر نشریه معروف دیلی میل بوده و برنامه‌های پرمخاطب بسیاری را در تلویزیون این کشور اجرا کرده است.
این خبرنگار انگلیسی چند هفته قبل مصاحبه‌ای اختصاصی با کریستیانو رونالدو داشت که توجه افراد بسیاری را هم به خود جلب کند. او حالا با انتشار مقاله‌ای در سان به تمجید از درخشش این بازیکن پرداخته است:
دو سال پیش با کریستیانو رونالدو، ستاره وقت یوونتوس، در رستوران محبوبش در تورین شام خوردم و داستانی درباره مایکل فلپس، شناگر سرشناس، برایش تعریف کردم که تحسین او را به همراه داشت. فلپس، اسطوره بدون چون و چرای رشته شنا با ۲۳ مدال طلای المپیک، به من گفته بود که چطور پنج سال متوالی بدون حتی یک روز استراحت تلاش کرده بود و وقتی از او پرسیدم چرا، پاسخ داد: «برای این که بهترین باشی باید کارهایی کنی که افراد دیگر تمایلی به انجام آن ندارند.»
او ادامه داد: «من متوجه شدم چون رقبای من همگی شش روز درهفته تمرین می‌کردند، پس اگر من تمام هفته را تمرین می‌کردم در واقع ۵۲ روز تمرین بیشتر از هرکس دیگری در هر سال داشتم. در نهايت این عدد در پنج سال به ۲۶۰ روز تمرین بیشتر می‌رسید.»

رونالدو که روز گذشته تام بردی، اسطوره دیگری از NFL، را دید عاشق این نقل قول من شد چون فورا متوجه شد که این میزان از عشق و علاقه به قهرمانی و پیروزی نیاز به عزم راسخی دارد. او گفت:«نقطه قوت اصلی‌ام ذهن من است. اگر صددرصد فداکاری نکنید، استعداد تنها کافی نیست. شما به سطحی که می‌خواهید نمی‌رسید. گاهی من کمی تنبل می‌شوم، با بچه‌ها بازی می‌کنم یا هر کار دیگری انجام می‌دهم. پس از آن باید حداقل ۴۰ دقیقه به باشگاه بدنسازی بروم چون همین تفاوت را رقم می‌زند. اگر این کار را نکنید، شماره یک نخواهید بود.»
من پس از تماشای لحظات حساس هت تریک درخشان او در این هفته برای منچستریونایتد به این مکالمه فکر می‌کردم.
رونالدو در چند هفته اخیر هدف تحقیرهای تمسخرآمیز افرادی بوده که ظاهرا بیشتر خبر دارند که کار او تمام شده است… این که جادو از بین رفته، ماشین گلزنی فوق العاده از کار افتاده، او بسیار مسن و کند است و دیگر نمی‌تواند یک قدرت واقعی در زمین باشد. او ظاهرا «مشکل» یونایتد بود و نه خط دفاعی این تیم که به شکلی شوکه‌‌کننده ضعیف است یا خط میانی که کاملا معمولی است.
من تمام این‌ها را با شگفتی غیرمعمولی تماشا کردم چون اگر دوست پرتغالی‌ام در یک کار بهتر از گلزنی باشد، این است که دهان منتقدان را ببندند.
و او موفق شد شنبه‌ شب در اولدترافورد کاری کند که بسیاری از این تمسخرکنندگان که احترامی برای او قائل نبودند وادار به سکوت شوند.
این پنجاه و نهمین هت‌تریک او بود – یکی از چندین آمار باورنکردنی در رزومه این بازیکن – و یکی از بهترین‌ها به حساب می‌آمد که شامل شوت از راه دور از فاصله ۲۸ متری، زدن ضربه آخر با آگاهی محیطی و حرکت سریع و ضربه سر تماشایی برای به ارمغان آوردن سه امتیاز بود.

این که بگوییم رونالدو قصد داشت نکته‌ای را ثابت کند عجیب به نظر می‌رسد، با توجه به این که او نیازی ندارد که توانایی فوتبالی‌اش را به کسی ثابت کند.
اما نکته اصلی این است که او با به ثمر رساندن هشتصد و پنجمین، هشتصد و ششمین و هشتصد هفتمین گل دوران فوتبالش، از جوزف بیکان، اسطوره چک، عبور کرد و به بهترین گلزن تاریخ فوتبال تبدیل شد. او ثابت کرد که حالا بدون شک بهترین بازیکن تاریخ است.
من در چند سال گذشت بارها این بحث را با هواداران متعصب لیونل مسی مانند گری لینه‌کر داشته‌ام که به هیچ عنوان حاضر نیستند بپذیرند که او بزرگترین بازیکن تاریخ نیست. اما این فصل ثابت کرد که چنین بحثی مطمئنا به پایان رسیده است. تنها این واقعیت مهم را در نظر بگیرید: تنها یک بازیکن این فصل بیشتر از رونالدو در لیگ برتر گل زده است (صلاح) اما ۹۱ بازیکن بازیکن در لیگ فرانسه هستند که تعداد گل‌هایشان بیشتر از گل‌های مسی برای پی اس جی است.
رکورد این بازیکن آرژانتینی دو گل در ۱۸ بازی است که با اختلاف بدترین رکورد دوران فوتبال اوست اما مشکلات آزاردهنده او در پاریس به خوبی نشان می‌دهد که چرا رونالدو بهترین بازیکن تاریخ است.

از نظر من مسئله این است: مسی بدون شک نابغه است اما من از مدت‌ها قبل به این فکر می‌کنم که او همان چیزی است که طرفداران کریکت آن را «ضعیف‌کش» می‌نامند.
او در ۱۷ سال اول دوران فوتبالش تنها با پیراهن یک باشگاه بازی کرد و در بارسلونا همیشه بازیکنان بزرگی در اطرافش حضور داشتند که در کلاس جهانی قرار می‌گرفتند.
از لحظه‌ای که او اسپانیا را ترک کرد و از منطقه امن محافظت شده‌اش بیرون کشیده شد، به سریع‌ترین شکل ممکن در زمین محو شد.
اما رونالدو مدام به باشگاه‌ها و کشورهای متفاوتی منتقل شد تا چالش‌های جدیدی برای خودش ایجاد کند، از پرتغال به انگلیس و از اسپانیا به ایتالیا. و هرجا که رفت، قهرمانی‌های مهمی به دست آورد و رکوردهای گلزنی بیشتری را شکست.
او حتی در ۳۶ سالگی که می‌تواند دستمزد هنگفتی را برای دوران پیش از بازنشستگی در آمریکا تجربه کند، تصمیم گرفته که قمار بزرگی را انجام داده و به تیم ضعیف منچستریونایتد برگردد که پس از جدایی سر الکس فرگوسن، استاد او، دیگر به شرایط عادی بازنگشت.
برخلاف مسی، او بارها و بارها خودش را به صورت عامدانه از منطقه امنش بیرون کشیده است.
باز هم برخلاف مسی که سه سال جوان‌تر است، رونالدوی ۳۷ ساله تعاریف تمامی محدودیت‌های طبیعی سنی را تغییر داده تا به نمایش معجزه‌آسای خود در سخت‌ترین لیگ‌ها ادامه دهد.
آمارها دروغ نمی‌گویند: رونالدو حالا بهترین گلزن لیگ قهرمانان، بهترین گلزن دیدارهای ملی و بهترین گلزن تاریخ است.

چنین چیزی به این خاطر نیست که او ذاتا بازیکن بهتری از مسی است یا بازیکن بزرگی با استعدادی مانند رونالدینیو و جرج بست است، بلکه به این خاطر است که او قدرت ذهنی و پشتکار بیشتری دارد.
همانطور که مایکل فلپس در شنا و تایگر وودز در گلف ثابت کردند، این چیزی است که باعث می‌شود شما بزرگترین بازیکن تاریخ باشید.
یکی از ویدیو کلیپ‌های محبوب من پوزخند وودز پس از بازگشت تماشایی در مسترز در سال ۲۰۱۹ است که منتقدان بی‌شمارش را تماشا می‌کند که مدعی بودند کار او به عنوان یک گلف‌باز درجه یک پس از رسوایی و مصدومیتی که باعث شد از جمع ۱۰۰۰ بازیکن اول این رشته خارج شود به پایان رسیده است.
این منتقدان بی‌رحم به او هم مانند رونالدو انگیزه دادند. این بازیکن پرتغالی امروز به همان شکل لذت می‌برد که می‌بیند رسانه‌های منتقد ناگهان بار دیگر در حال تحسین و تمجید از او هستند.
من فکر می‌کنم ویژگی دیگری که باعث شد کریستیانو بزرگترین بازیکن تاریخ باشد خودباوری بسیار بالای اوست که آن را به این شکل برای من شرح داد: «اگر فکر نمی‌کنید که در کارتان بهترین هستید، از نظر من به خوبی فکر نمی‌کنید.»
من در پایان شامی که در تورین با هم صرف کردیم از کریستیانو پرسیدم که دوست دارد روی سنگ قبرش چه بنویسند. او لبخند زد و پاسخ داد: «شماره یک. نه شماره هفت، بلکه شماره یک.»
امروزهم به او پیام دادم و خواستم در یک کلمه خلاصه کند که چرا بهترین بازیکن تاریخ است. او پاسخ داد: «به سه کلمه نیاز دارم. من بالاتر از بازیکن خاص هستم، من تنها بازیکن هستم.» سپس دو شکلک خنده برایم ارسال کرد.
من می‌توانم صدای خنده او و چشمک زدنش را از پشت تلفن بشنوم و ببینم.
اما حق با او است. همان‌طور که در بازی یونایتد – تاتنهام دیدیم، کریستیانو رونالدو حالا نشان داده که بهترین بازیکنی است که در تاریخ این بازی به میدان رفته است.