پیام جوان: سفر در زمان، سال‌ها موضوعی خیالی و سوژه‌ای محبوب در ادبیات و سینمای علمی‌تخیلی بوده است، اما اکنون برخی از دانشمندان معتقدند این پدیده ممکن است از لحاظ نظری تحقق‌پذیر باشد. البته برخلاف تصور عمومی، این نوع سفر نه با ماشین‌های عجیب و غریب بلکه از دل فیزیک نظری و به‌ویژه نظریه نسبیت خاص آلبرت اینشتین سرچشمه می‌گیرد.
براساس این نظریه، هرچه سرعت حرکت یک جسم بیشتر باشد، گذر زمان برای آن کندتر خواهد شد. این مفهوم که به آن «اتساع زمان» گفته می‌شود، در سال ۱۹۷۱ توسط جوزف هیفل و ریچارد کیتینگ با آزمایش ساعت‌های اتمی روی هواپیماها اثبات شد. این ساعت‌ها بسته به جهت پرواز نسبت به چرخش زمین، زمان‌های متفاوتی را نشان دادند و نشان دادند که در مقیاس نانوثانیه‌ای، حرکت سریع‌تر به معنای تجربه‌ی زمان متفاوت است.
نمونه‌ای واقعی از این پدیده، فضانورد آمریکایی اسکات کلی است که پس از اقامت طولانی در ایستگاه فضایی، هنگام بازگشت به زمین اندکی جوان‌تر از برادر دوقلویش بود. این پدیده، هرچند در ابعادی بسیار کوچک، نشانه‌ای از امکان سفر در زمان است؛ سفری که به جای جهش‌های هیجان‌انگیز سینمایی، در دل محاسبات دقیق فیزیک مدرن رخ می‌دهد.
