پیام جوان: آینه‌ها از دیرباز برای بشر تنها وسیله‌ای برای بازتاب چهره نبوده‌اند، بلکه نمادی از رمز و راز، ارواح، پیشگویی و حتی خطر به شمار می‌رفته‌اند. از باورهای باستانی گرفته تا افسانه‌های هالووینی و فیلم‌های ترسناک امروزی، همواره آینه نقشی پررنگ در فرهنگ ترس ایفا کرده است. روان‌شناسان اما توضیحی علمی‌تر دارند: ترس از آینه ممکن است نتیجه‌ی توهم‌هایی باشد که مغز انسان هنگام خیره شدن طولانی در نور کم به آن دچار می‌شود—توهم‌هایی چون دیدن چهره‌های دگرگون یا موجودات وحشتناک.
پدیدۀ «توهم چهره عجیب» و پدیده‌ی «محو شدن تروکسلر» از جمله توضیحات علمی برای این تجربه‌های عجیب هستند. ذهن انسان برای بقا، تداعی‌های ترسناک را به‌خوبی ذخیره می‌کند؛ اگر بارها در داستان یا فیلم‌هایی مثل کندی‌من ببینیم که آینه خطرناک است، مغز ما باوری واقعی نسبت به آن پیدا می‌کند—حتی اگر واقعیت نداشته باشد. این تداعی‌ها به مرور ممکن است به فوبیا تبدیل شوند و در زندگی روزمره اختلال ایجاد کنند.
روان‌شناسان راه مقابله با این ترس را مواجهه مستقیم با آن می‌دانند. تمرین‌هایی مثل ایستادن در برابر آینه و تکرار نام کندی‌من به شکلی آگاهانه، می‌تواند به مغز ثابت کند که هیچ خطری در کار نیست. اگرچه فیلم‌ها و داستان‌های ترسناک همچنان سوخت این ترس‌ها را فراهم می‌کنند، اما با درک علمی و تجربه‌ای آگاهانه، می‌توان از اسارت افسانه‌ها رهایی یافت.
