گر مه من کنی گذر بر سر کوی من دگر           نور رخ تو آورد از مه ناز من خبر
برق نگاه چشمت ار فتد به قعر چشم تر          ماه چنین از آسمان تا دل شط رود سفر
از پی دیدن تو من باد صبا گشته ام          کوچه به کوچه، در به در، خسته و مانده در بدر
ریزدم از فراق تو خون دل از دو دیده ام          بحر به بحر، رود به رود حزن دل و خون جگر
هر نفسم که میرود باز ستانیش ز در          ای تو نگار خانگی خانه بیا به این گذر
جان مرا خواهی اگر می دهمت ز پا و سر          گر بگشایی چشم سر بازستانی یک نظر
گر چه که ناز میکنی بیش نیاز می کنم          قبله ای در نماز من، کعبه روم بی بال و پر
شور لب و شیرین سخن، بانمکی و پر شکر          فتنه بخت ما دگر ناز تو میکشم به سر
طعنه مزن ای نازنین رو صنمی دگر گزین          در دو جهان، به ما بگو، کو ِدگری، کجا ِدگر
راز تو و نیاز من، نذر و نماز بی اثر          آهوی مشکین به ختن رفته به زور سیم و زر
عشق نگو، بلا بگو، دلبرک طلا بگو          سنگ دلی و خیره سر، معامله های خشک و تر
سرو خیال من “عرفان” میوه نمی دهد، مگر          توت سپید کام او گوجه بیاورد به بر