نویسنده: شهرداد خبیر
پیام جوان: در جهانی که دیپلماسی اغلب با معامله، فشار، و منافع زودگذر تعریف می شود، نام کوروش کبیر همچون نوری از گذشته می درخشد — نمادی از حکمرانی بر پایه ی احترام، تساهل، و کرامت انسانی.
کوروش، پادشاهی بود که بدون فتح خونین، دل ها را فتح کرد. او نه تنها امپراتوری ای وسیع بنا نهاد، بلکه نخستین منشور حقوق بشر را صادر کرد؛ فرمانی که آزادی دین، لغو برده داری، و احترام به فرهنگ های گوناگون را تضمین می کرد. این دیپلماسی، نه در پشت درهای بسته، بلکه در قلب ملت ها شکل گرفت.
این دیپلماسی، برخاسته از ایمان و خرد بود — نه از ترس و طمع. کوروش نشان داد که قدرت واقعی، در توانایی ایجاد اعتماد میان ملت هاست؛ در شنیدن صدای دیگران، و در تبدیل اختلاف به هم زیستی.
امروز، در عصر بحران های جهانی، افراط گرایی، و شکاف های فرهنگی، بازگشت به دیپلماسی کوروش، نه یک نوستالژی، بلکه یک ضرورت است. جهان نیازمند رهبرانی ست که بتوانند همچون کوروش، با قلبی باز و ذهنی روشن، صلح را نه تنها امضا کنند، بلکه آن را زندگی کنند.
باشد که ما، به عنوان ایرانیان در تبعید، پیام کوروش را دوباره زنده کنیم — در رسانه ها، در گفت وگوها، و در ساختن پلی میان شرق و غرب. دیپلماسی کوروش، فراموش نشده؛ تنها منتظر آن است که دوباره شنیده شود.
