چالش جدید سلامت در سیاست مهاجرت آمریکا: چاقی و بیماری‌های مزمن، مانع دریافت ویزا!

پیام جوان: به گزارش تایمز آو ایندیا، به تازگی، ایالات متحده یکی از گسترده‌ترین تغییرات در سیاست‌های مهاجرت خود را به صورت آرام و غیرعلنی به اجرا گذاشته است. بر اساس بخشنامه جدید وزارت امور خارجه آمریکا، وضعیت سلامتی متقاضیان ویزا، اکنون یک عامل بالقوه برای رد درخواست آن‌ها محسوب می‌شود. در گذشته، بررسی سلامت متقاضیان ویزا عمدتاً محدود به بیماری‌های واگیردار و اثبات واکسیناسیون بود، اما دستورالعمل‌های جدید این معیارها را به شکل چشمگیری گسترش داده‌اند.

این تغییرات بنیادی به افسران کنسولی دستور می‌دهد تا نه تنها خطر بیماری‌های عفونی، بلکه پیش‌بینی هزینه‌های پزشکی مادام‌العمر و این مسئله را ارزیابی کنند که آیا وضعیت سلامت متقاضی می‌تواند منجر به “اتکای سنگین بر منابع عمومی” آمریکا شود یا خیر. شرایط مزمن مانند چاقی، دیابت، بیماری‌های قلبی و سایر اختلالات جدی، اکنون در لیست “نشانه‌های قرمز” قرار گرفته‌اند. این سیاست عملاً سلامت فرد را به یک عامل مالی و اجتماعی در تصمیم‌گیری‌های مهاجرتی تبدیل می‌کند.

قلب این تحول، در یک سؤال ساده نهفته است: آیا این فرد، به دلیل وضعیت سلامتی خود، در طول عمر مورد انتظارش به بار مالی بر دوش سیستم خدمات عمومی آمریکا تبدیل خواهد شد؟ در متن بخشنامه به صراحت از افسران خواسته شده است تا ارزیابی کنند که آیا متقاضی منابع مالی کافی برای پوشش هزینه‌های درمانی خود در طول عمر، بدون نیاز به کمک‌های نقدی عمومی یا نگهداری طولانی‌مدت در مؤسسات دولتی را دارد.

تحت این قوانین، حتی چاقی نیز به طور آشکار به عنوان یک عامل بازدارنده ذکر شده است، زیرا با بیماری‌هایی مانند آسم، آپنه خواب، فشار خون بالا و سایر عوارض پرهزینه مرتبط است. این رویکرد جدید برای میلیون‌ها نفر که با بیماری‌های مزمن دست و پنجه نرم می‌کنند و به دنبال زندگی و کار در آمریکا هستند، عواقب گسترده‌ای به همراه دارد. کنترل و مدیریت این شرایط اکنون نه تنها برای سلامتی، بلکه برای “واجد شرایط بودن” جهت فرصت‌های بزرگ زندگی، از جمله مهاجرت، حیاتی است.

این سیاست بحث‌برانگیز، با انتقاداتی مبنی بر تبعیض‌آمیز بودن نیز مواجه شده است، اما این حقیقت را پررنگ می‌کند که در جهان امروزی، وضعیت سلامت به طور فزاینده‌ای با تحرک، معیشت و فرصت‌های بین‌المللی گره خورده است. این تحول، یک یادآوری جدی است که مدیریت زودهنگام و استراتژیک بیماری‌های مزمن، فراتر از یک موضوع صرفاً بهداشتی، اکنون تبدیل به یک تصمیم استراتژیک در مقیاس جهانی شده است.